2012

Μέσα από την καρδιά μου


Εύχομαι καλή χρονιά σε όλους τους φίλους και μη

που ταλαιπωρήθηκαν τόσο αυτό τον χρόνο που φεύγει


Εύχομαι η ροή του χρόνου να σημαίνει

και αλλαγή καταστάσεων


Εύχομαι ολόψυχα όλα να είναι καλύτερα φέτος

να δακρύζουν για σένα

αίσθηση απουσίας
ταξίδι χωρίς επιστροφή
λόγια λυπημένα
ειπωμένα 
ξανά και ξανά


παράδοση άνευ όρων
πολύ μεγάλη δύναμη
αδύναμος μπροστά της
με ένα κόμπο στον λαιμό
μάτια στο κενό


σιωπή
βιολί ακούγεται
κοντά και λυπημένα
ήταν σα δάκρυ
ήταν σα χάδι
ήταν για σένα


εκεί που ανέβηκες
σαν φτάσεις 
κοίτα και πάλι χαμηλά
δικούς σου θα δεις
να σε ψάχνουν


να δακρύζουν 
για σένα

....αντίο

το χαμόγελό σου

πόσες ανάσες να έχω;
μέχρι ποιό λεπτό να μετρήσω;

κάθε σου βήμα και πιο μακριά
κάθε βλέμμα αλλού και μια ακόμη απόρριψη

πόσες νύχτες να αντέξω;
ως πότε θα ξημερώνει;

όλα σου τα λόγια φωτιά
προσάναμα η ψυχή μου, με καίνε

πόση απουσία να κρύψω;
μέχρι πότε θα κάνω πως δεν το βλέπω;

όσο κι αν ... παριστάνω πως ζω
πάντα θα μου λείπει

το χαμόγελό σου

πόσο καλά μας μοιάζουν

πόσο καλά μας μοιάζουν 
όσα παιδιά γεννάμε

πόσο πολύ τρομάζουν 
όσα χαζά μασάμε

κι όσο ν΄αλλάξει ο κόσμος 
πάντα μαζί του πάμε


όσο να ψάξω λάθος
λάθος μαζί με σένα

όλα είναι κατά βάθος
μαζί σου καμωμένα

κι ίσως να λες δεν κάνεις 
λάθος κι εσύ κανένα

όμως λεπτό μην χάνεις
λάθος μαζί με μένα


πόσο πολύ μας μοιάζουν
όσα παιδιά γεννάμε

κι όμως το πρώτο βήμα
για το καλό λες θα ναι

κι όμως πόσο είναι κρίμα
στα λάθη χαμένα πάνε


... όλα έτσι περνάνε

κάθε 17 του Νοέμβρη

έγινα πέτρα
πελεκημένη, όμορφη, δυνατή
κομμάτι κομμάτι μου, ένωσαν κολώνες 
έφτιαξαν ναούς

έγινα τοίχος
πίσω του στάθηκαν πολεμιστές
έκρυψαν τη σάρκα τους την τρωτή
νίκησαν

έγινα δρόμος
πέρασε πλήθος με πορεία σταθερή
άνθρωποι βημάτισαν χαμογελώντας
για το αύριο


έγινα πλάκα στο πεζοδρόμιο
στάθηκαν πάνω μου όνειρα
κουβέντες, ελπίδες
χαρές και συναντήσεις


έγινα σπίτι
άκουσα φωνές απ' έξω
χαμός, πυροβολισμούς
κι από τότε έχω μια σφαίρα 

καρφωμένη
πάνω μου, να θυμάμαι
τι είναι άνθρωπος

και το θυμάμαι 

κάθε 17 του Νοέμβρη

προσκυνώ σε αλάθητε

προσκυνάω μπροστά στον άνθρωπο
σε κείνον 

που κατανοεί την ανάγκη του άλλου

που βλέπει την ανέχεια του διπλανού

που σκέφτεται σα να ναι στο μυαλό σου μέσα

που αποδέχεται την διαφορετικότητα του απέναντι

που μπαίνει στη θέση των εχθρών του

που βλέπει μέσα από τα μάτια των υπολοίπων

που ζει δίπλα σε όλους όσους έχει

κοντά στις επιθυμίες και τις ανάγκες τους

χωρίς να περιμένει τι έχει να πάρει πίσω

που καίγεται να βοηθήσει την ανημπόρια

που πονάει μαζί με αυτόν που κλαίει

που έχει μια αληθινή καλημέρα να δώσει

που γνωρίζει πότε να ζητάει συγνώμη 

πότε να την απαιτεί

που απλώνει το χέρι του να βοηθήσει

που δίνει αυτό που του περισσεύει 

ή ακόμη κι αν το έχει ανάγκη

που στον θυμό του είναι ήρεμος 

που στην αδυναμία του είναι δυνατός

που στην μοναξιά του είναι γεμάτος από ανθρώπους

προσκυνάω αυτή την τελειότητα 

την μοναδικότητα και την ανυπαρξία του



τι συλλεκτικό κομμάτι

Ενα μικρό καθρέφτη

τα κοράκια άνοιξαν τα μάτια τους καλά
με ένα βλέμμα γύρω γύρω έλεγξαν το ξέφωτο της κοιλάδας


τι έκπληξη


το κοράκι Αρχηγός τρέκλιζε από ανακάτεμα και ζαλάδα


τι είχε πάθει;
αφού είχαν συμφωνήσει να κρατήσει την αρχηγία


για άλλα δύο χρόνια θα ήταν Εκείνος που θα καιγόταν
οι άλλοι είχαν καεί αρκετά


ήταν η σειρά Του


κι Εκείνος είχε χαλάσει την συνταγή αυτόβουλα
ποιός ήταν Αυτός που το έκανε αυτό;


τώρα έπρεπε να στηθούν όλα από την αρχή


το κοράκι που θα είχε τα οικονομικά
το κοράκι που θα είχε την λειτουργία της κοιλάδας
το κοράκι που θα είχε τον στρατό
το κοράκι που θα το λέγανε αρχηγό του συμβουλίου των κορακιών
το κοράκι που θα το χειροκροτούσαν επειδή γέρασε και γι αυτό του δίναν θέση μπροστά στο φαγητό


κάθε κοράκι έπρεπε να πάρει την θέση του από την αρχή


μα αφού είχαν πει ότι θα μείνουν ως είχαν για άλλα δύο χρόνια


τι διάολο είχε συμβεί;


όλοι κοίταζαν το κοράκι Αρχηγό που ακόμη τρέκλιζε


το παρατηρούσαν καλά
δεν ήξερε τι έλεγε 
τα βήματά Του ήταν περίεργα
μια εδώ μια εκεί


Είσαι εκτός τόπου και χρόνου ... φώναξε το παλιό κοράκι στο κοράκι Αρχηγό


Εκείνο..ςςς κοίταξε γύρω και πάλι φάνηκε λες και τέλειωνε


και τότε όλοι το είδαν και έμειναν άφωνοι


ώστε αυτό ήταν που Τον έκανε να σκέφτεται και να ενεργεί με τέτοια ασάφεια


ώστε αυτό ήταν




ήταν Ερωτευμένος ..
φαινόταν στο βλέμμα Του 
ήταν χαμένο και τρελό
το μαλλί Του ανακατεμένο 
τα λόγια Του μπερδεμένα
χαρτιά μπροστά Του για να μην ξεχνάει
του τα είχαν δώσει για να πει ότι Του είχαν πει
κι όμως Αυτό...ςς έλεγε ότι ήθελε


το κοράκι είχε ερωτευτεί
κοίταξαν όλοι ανάμεσα στα χέρια Του
είχε μια φωτογραφία
ένα κοράκι έτρεξε να δει ποιά ήταν η εκλεκτή
ποιά ήταν αυτή που χάλασε την συνταγή του Αρχηγού
που την κοιτούσε συνεχώς καθώς μιλούσε και έλαμπαν τα μάτια Του


και τότε είδε ανάμεσα στα χέρια του Αρχηγού
..... ένα μικρό καθρέφτη

Μια γλώσσα

μια γλώσσα μου έδωσαν
έβαλα λάθη
βρισιές, ειρωνία
εικόνες, περιγραφές
τραγούδια, ποιήματα
ερωτικά λόγια, θυμό

έβαλα σημεία
ερωτηματικά,  τελείες τέλειες
μικρές ανάσες με κόμματα
γραμμές δυνατές θαυμαστικά εντυπωσιασμού
απορίες μέσα από φράσεις

παρομοιώσεις γεμάτες φαντασία
δικαιολογίες, αιτίες
όρισα νοήματα και αλλαγές
με παραγράφους 

έδωσα τίτλους σε σκέψεις
έβγαλα συμπεράσματα
έφτιαξα λόγους, βρήκα αφορμές

μια γλώσσα μου έδωσαν 
και λέω να την κρατήσω

σα να ναι κειμήλιο κι αγάπη

αλλιώς δεν θα χω τι να πω
και δεν θα ξέρω τι ακούω

κι ούτε που θα μπορώ 
να ξαναγράψω

Μια φωτιά μεγάλη

Θέλω να ανάψω μια φωτιά
μεγάλη μέχρι τον ουρανό

να ρίξω μέσα της όλες τις υποσχέσεις

μαζί να πετάξω πάνω στις φλόγες όλους τους φαύλους
αυλοκόλακες, χειροκροτητές, οπαδούς και καλπολάγνους

να γεμίσω τον ουρανό αποκαίδια 

όλων εκείνων των ιδεολογημάτων
των φωνών που τίποτα και ποτέ δεν λένε

μόνο κράζουν σαν κόρακες πάνω από μπιχλιμπίδια

τρέχοντας και σπρώχνωντας ο ένας τον άλλο
ποιός θα πρωτοπάρει αυτό που γυαλίζει στα μάτια

να γίνει μια φλόγα τόσο μεγάλη

που να φωτίσει τις νύχτες και να τρομάξει την ανέχεια και την ανημπόρια
να καίει μέρες και νύχτες μέχρι που να μην έχει να κάψει τίποτε άλλο

τίποτα που να είναι τόσο εύφλεκτο τόσο ικανό και άξιο για την πυρά

μια πυρά εξαγνισμού και καταδίκης
ανήλεη, απόλυτη και τελεσίδικη

δίχως τσιριμόνιες ή φανφάρες
απλά αποφασισμένη να δικάσει και να εκτελέσει


και μάλλον πρέπει να ξεκινήσω πρώτα 
από ... εμένα

η μπότα

αυτή η μπότα κλώτσησε πολλά


ανθρωπιά που τέλειωσε 
ανάμεσα στα πεζοδρόμια


ελπίδα που ξοδεύτηκε
σε κάλπικες ψήφους


συντροφικότητα που κρύφτηκε
πίσω από την πείνα και την εξαθλίωση


χαμένα όνειρα που γράφτηκαν
σε μια κάρτα ανέργου


χαρά και γέλιο, που έσβησαν
μπρος στο πισωγύρισμα της ζωής


τραγούδια που έχασαν το νόημα
το δήθεν, το κάποτε επαναστατικό


τα σύμβολα, τις αξίες, την χώρα
που αλλάζει χέρια και καπετάνιους, με τρόπο αυτόματο σφυρίζοντας αδιάφορα


και πιο πολύ απ' όλα
όλα τα χάδια
από την πλάτη ενός ... λουκάνικου 

στον κύκλο της απορίας

χάθηκε ο ορίζοντας
τον σκέπασε σκόνη
τα μάτια μου ψάχνουν ακόμη
μάταια 
έστω και μια αχνή αναλαμπή

στάθηκε ο χρόνος
σε μια στιγμή
σε ένα τέλος
λες και θα είναι το μοναδικό
λες και δεν ξανάγινε

κρύωσε το βλέμμα
τα βλέφαρα μισόκλεισαν
σα να θέλουν να κρύψουν την ψυχή μου
με τα χέρια δεμένα
μπροστά σε στάση άμυνας

και πίσω από όλα ένα γιατί
χωρίς απαντήσεις
κουράστηκα να ρωτάω
και ποτέ να μην υπάρχει μια απάντηση
πάντα μέσα στον ίδιο κύκλο

πάντα στον κύκλο της απορίας

στον κόσμο των απλών ανθρώπων

τι να κρύψεις τώρα;
τώρα που όλα φανερώθηκαν;
που η γύμνια του κενού σου λάμπει σαν τρύπα στο άπειρο;

τι να δώσεις τώρα;
τώρα που όλα σου τέλειωσαν;
που το άδειο μυαλό σου φάνηκε πόσο λίγο ήταν;

τι να ζητήσεις τώρα;
τώρα που όλους του θυμήθηκες;
που η ζωή χτυπάει με τρόπο ανελέητο κι ο τρόμος σε ορίζει;

πόσο κοντά είναι το χθες;
πόσο ψηλά είχες σταθεί;
πόσο μεγάλο κρότο έκανες τώρα που κατέρευσες σαν χάρτινο όνειρο;

τι να σου πω;
τώρα ήρθε η ώρα να μάθεις
όχι από αυτούς που είχες αρνηθεί και μειώσει

μα από τον ίδιο σου τον εαυτό 

καλώς ήρθες λοιπόν ... στον κόσμο των απλών ανθρώπων

από τα λάθη ζεις

άφησα να περάσει καιρός
η σιγουριά είναι αποτέλεσμα χρόνου
τώρα το ξέρω
μόνο ένα πράγμα μπορεί να αλλάξει την πορεία
απόφαση


κάθε φορά με άλλη αφορμή
με θάρρος, ίσως με άγνοια κινδύνου
είναι αστείο να μην καταλαβαίνεις
κι όμως να πηγαίνεις μπροστά
έτσι χωρίς σκέψη


κι όμως να τα καταφέρνεις να φτάνεις 
εκεί που δεν ήξερες ότι μπορείς
πόση δύναμη μπορεί να έχει κρυμμένη
πόση δύναμη να θέλει η αδράνεια
καλύτερα μπροστά κι ας είναι λάθος


τουλάχιστον από τα λάθη ... νιώθεις ότι ζεις

θα ονειρεύεσαι τα όνειρά μου;

πώς να βγάλω από πάνω μου τον ήλιο;
κι αυτό το γαλάζιο της θάλασσας;
πώς να ξεπλύνω την ψυχή μου από τη νύχτα;
πώς να γυρίσω πάλι πίσω;

πώς να ξεχάσω την χαρά και το χαμόγελο;
πώς να ξεκινήσω πάλι;
κι αυτή την άμμο από πάνω μου;
πώς να αποτινάξω το πριν;

πώς να περιμένω το χρόνο να περάσει;
πώς θα είναι ο καιρός πάνω σου;
άραγε θα στέκεσαι ακόμη εκεί;
θα χαμογελάς το ίδιο γλυκά και το άλλο καλοκαίρι;

θα ονειρεύεσαι ακόμη τα όνειρά μου;

γιατί μπορώ

ποτέ ξανά πίσω
ούτε βλέμμα
ούτε ενοχή
τίποτα

μόνο μπροστά
χωρίς τύψεις 
με προσμονή
διάθεση

βήματα
ήχοι
τόσα πολλά
μέσα στο μυαλό

και στην ψυχή
η όμορφη αίσθηση
καλοκαιριού
θάλασσας 

όλα μαζί
όλα μπροστά
στο μέλλον
έτσι

χωρίς τα πρέπει
χωρίς παλινδρομήσεις
χωρίς καμιά τελειότητα
γιατί;


γιατί μπορώ

τι παράξενο ταξίδι η μνήμη

τι παράξενο ταξίδι η μνήμη
πόσο γρήγορο και πόσο τρελό
πετούμενο χωρίς προορισμό
από την μια ψυχή στην άλλη

νοερή πορεία αναπόλησης
μεταξένιο κοίταγμα στο κενό
έτσι με ένα μειδίαμα κενού
σαν μικρό όνειρο λήθαργου

κρυμμένα συναισθήματα
εκεί στη άκρη του ματιού
κοιτώντας στο πλάι 
σαν κάτι να υπάρχει

τι παράξενο ταξίδι η μνήμη
χωρίς αιτία, δίχως κλειστά μάτια
πέρασμα σε άλλη διάσταση
χωρίς να ξέρεις ή να θέλεις

με τόσα πολλά μήπως
με τόσα μύρια όμως
και τόσα ατέλειωτα γιατί
που ποτέ δεν θα απαντηθούν


τι παράξενο ταξίδι η μνήμη 

με μια διάθεση ασπρόμαυρης φωτογραφίας

ξενυχτισμένος γυρίζοντας πίσω σε όσα άφησα
βρίσκοντας μόνο σημάδια από αγάπες σε τοίχους αφημένα
παράθυρα έρημα και σπίτια παραιτημένα από ψυχές
δεν μπόρεσα παρά να κοιτάξω σε οικεία βλέμματα
έστω κι από μακριά στα καραβάνια των φίλων
εκείνων που σε κάθε σταυροδρόμι ψάχνουν τις ζωές τους


τι κι αν είναι μόνο ένα κερί που φωτίζει μνήμες
τι κι αν έφυγαν χαμόγελα και ποτά ξοδεύτηκαν σε χαιρετισμούς
εγώ πάντα θα έχω το βλέμμα γεμάτο από εσένα
μισοκρυμμένο πίσω από τον καπνό του τσιγάρου
μπερδεμένο πίσω από τις πινακίδες χαμένων δρόμων
σε ένα ατέρμονο παιχνίδι που έχουν όλοι χάσει


δεν θα γνωρίσω ξανά κανένα σαν εσένα
θα είναι σα να γράφεις ένα χάρτη νέο 
γεμάτο από μικρούς χωματόδρομους φτιαγμένους με σκόνη
που ποτέ δεν θα φτάνουν πουθενά που να ξέρω
σαν ίχνη στην άμμο, τόσα πολλά, τόσων ανθρώπων
τόσα χαμόγελα αγαπημένα και βλέμματα σαν δικά μου


σαν μια καταγραφή αγάπης και απώλειας
σε μια διάθεση ασπρόμαυρης φωτογραφίας
πάντα προφίλ τραβηγμένα τα αγαπημένα μου πρόσωπα
λες και κοιτάνε την φυγή μακριά από το γνωστό μέρος
λες και το ταξίδι είναι και απειλή και ελπίδα
κι ας μην είμαι εκεί ίσως ποτέ


με μια διάθεση ασπρόμαυρης φωτογραφίας
..... αποτραβηγμένος

λέξεις, λέξεις

λέξεις, άνθρωποι, ψέμματα
κενό, λάθος
επιθυμίες ανικανοποίητες
απόψεις
επιφανειακές επαφές
τίποτα


γιατί, χωρίς αιτία
τυχαιότητα, συμπτώσεις
διάθεση εικονική
όλα
ίσως αλλού
μπορεί


τι παράνοια
μπορεί
εγώ ναι 
νιώθω
ύστερα τέλος
όλα


φθινόπωρο ψυχής
άπειρο
κενό
κοινό
διάστημα
τέλος

φυγή, απόφαση

διανοητική ανυπαρξία

συναισθηματική φοβία

φίλοι, φύλα

φύλλα στη γη

λέξεις, λέξεις

τι αξίζει πιο πολύ

καθώς οι ακτίνες περνάνε από το γυαλί
άλλοτε εστιάζουν, άλλοτε διαθλώνται
κάθε φορά δείχνουν άλλη διάσταση ζωής


χωρίς ίχνος πνευματικού κομπασμού
δίχως την αλαζονεία του πνεύματος
μόνο με διάθεση ενδοσκόπησης


μέσα από τον χρόνο που κυλάει
νερό σε ατραπούς σύμπαντος
απεραντοσύνη δεμένη στο άρμα του εγωισμού


κάθε μικρότητα που ζητάει λόγο ύπαρξης
κάθε ερώτηση που πεθαίνει χωρίς απάντηση
αποδεικνύει περίτρανα πόσο μάταιος είναι ο λόγος


σε μια μαύρη διάθεση χωρίς τέλος
παρατηρώντας πως οι σχέσεις τρέχουν 
παράλληλες γραμμές που δεν τέμνονται


ε και λοιπόν χωρίς διαμαρτυρία
με απλές πορείες τυχαιότητας, αναρωτιέσαι
τι αξίζει άραγε πιο πολύ το είμαι ή το θέλω;

η φυγή

απόψε βαδίζω σκοτεινούς δρόμους
μοναχικούς
σκιές παντού στις άκρες της πορείας
σημαιοστολισμοί ιστών παρελθόντος
περπατάω αγγίζοντας ουτοπίες
προχωράω κοιτώντας ζοφερό το μέλλον


απόψε κάθομαι δίπλα στο χθες
κουβέντες, θυμίαμα άλλων
τάματα μνημονικά
υποσχεμένα στο χρόνο
ενοχικά, λαθεμένα
προσπαθώ να τα χωρέσω όλα στο βλέμμα


απόψε κοιτάζω πίσω
δεν βρίσκω άκρη υπόσχεσης
δεν απομένει κάτι
δεν θέλω τίποτα
μόνο η σιωπή μου κάνει καλό
παρέα με ένα κύμα απεραντοσύνης


απόψε λέω να γίνει
έχει ήρεμο καιρό
ίσως να μην τρομάξουν τα πνεύματα
νομίζω πως θα αφήσουν την πορεία να ολοκληρωθεί
ίσως μου δείξουν πιο γρήγορο δρόμο
απόψε μάλλον θα φύγω

η αγάπη είναι

η αγάπη είναι κρυμμένη
εκεί που πέφτουν τα δάκρυα
εκεί που κοιτάει το βλέμμα, όταν χάνεται στο άπειρο
εκεί που φτάνει ένας στεναγμός


είναι κρυμμένη σε κάθε βήμα μετέωρο 
σε κάθε κοίταγμα κρυφό
είναι πίσω από κάθε τυχαίο άγγιγμα
χαμένη σε κάθε μελαγχολική μνήμη


η αγάπη είναι κρυμμένη σε κάθε μέρα
σε κάθε νύχτα
σε όλα τα αστέρια
σε όλα τα όνειρα


σε κάθε ανάσα που δεν βγαίνει
σε κάθε κύμα που χτυπάει στην άμμο
σε κάθε ήχο της φωτιάς σε έρημη παραλία
σε κάθε κλείσιμο των ματιών


η αγάπη είναι κρυμμένη σε κάθε λέξη
χαμένη σε ένα όνομα
σε μια πορεία ασαφή
σε κάθε τέλος και σε κάθε αρχή


η αγάπη ... είναι

κοίτα την αλήθεια

με έχεις κρύψει
μέσα σου
στις πιο απόμακρες πλευρές της ψυχής σου
αυτές που κανείς δεν βλέπει
είμαι εκεί
στέκομαι, κοιτάζω
μέσα εκεί


βγαίνω
στα ακροδάκτυλά σου
κρίνω
μέσα από το βλέμμα σου
νιώθω, μαζί με σένα
τα βράδια, ονειρεύομαι
μέσα στο μυαλό σου


με έχεις συνέχεια εκεί
η πρώτη καλημέρα
η τελευταία καληνύχτα
παλεύω να βγω
δεν μ' αφήνεις
είμαι κομμάτι σου
εκεί, μέσα σε σένα


όσο κι αν θες
κι αν προσπαθείς να μην το δεις
εκεί με έχεις βάλει
το ξέρεις
εσύ το κάνεις
ο μόνος δρόμος να φύγω
να πεις την αλήθεια


στον εαυτό σου
πες του να με διώξει
δεν είμαι εκεί εγώ
εσύ με θες εκεί
μην παλεύεις
ή άσε με να φύγω
ή άνοιξε απλά την αγκαλιά σου


κοιτώντας την αλήθεια

από ψηλά

σαν έρθει το τέλος
δεν θα 'ρθει μόνο
θα χει μαζί του λόγια
έναν επίλογο
σαν ανακοίνωση
συναισθηματικά χρωματισμένη


ίσως από κάποιον δικό
μπορεί να 'χει δάκρυα
μπορεί πολλά
αλλά σαν έρθει θα χει το κλείσιμο
σειράς πράξεων
συναισθημάτων, σχέσεων


θα χει αυτό που κανείς δεν θα θέλει
το τελεσίδικο
μετά από αυτό 
καμία μέρα ίδια
όλες θα έχουν κάτι από εκείνη
την ημέρα που θα έχει έρθει το τέλος
χωρίς τυμπανοκρουσίες


μόνο με αυτούς που αξίζει να το ζήσουν
που ήταν πάντα εδώ
για αυτούς θα είμαι εκεί
για να τους αγκαλιάσω
με το βλέμμα
και λίγο πριν φύγω θα το έχω πει


απλά
μέσα από αυτή την πέννα
πως 
κάποια μέρα 
θα δω
το τέλος από ψηλά

μόνο ψάχνω

σταυρώνω τα χέρια
σε στάση απόγνωσης
μετάνοια, πιθανή απόρριψη
άδικο να μην υπάρχει 
αυτός που συγχωρεί


διχασμένη πραγματικότητα
κομμένη σε δύο 
ένα γιατί κι ένα επειδή
απέναντι μόνο
κάποια πορεία άγνωστη


κρίμα χωρίς παραλήπτη
σκέψεις κενές δίχως απόφαση
κι όμως τόσο κοντά όλα
και τα πριν και τα μετά
και τόσο μα τόσο δυνατά


δίχως, μαζί, πουθενά
ότι μεταβάλλεται πονάει το ίδιο
κάθε φορά χτυπάει αλύπητα
είτε καλά, είτε κακά
κάθε φορά θέλει χρόνο


όλα τα βήματα τα παλεύω
δύσκολο όμως αυτό
πρέπει δύναμη
χρειάζεται όραμα
δεν έχω ... μόνο ψάχνω

στον καθρέφτη

πολύ σκληρό
πρόσωπο με πρόσωπο
κοίταγμα μέσα στα μάτια
ευθεία γραμμή
βλέμμα με βλέμμα
βαθιά μέσα στην ψυχή
εκεί που δεν κρύβεται τίποτα


κοίτα
μην τραβήξεις το βλέμμα
κοίτα καλά
μέσα εδώ κρύβεσαι
κάθε φόβος
κάθε χαρά 
κάθε όνειρο


μην τραβηχτείς από την αλήθεια
εδώ είναι
μπροστά σου ακριβώς
μην παίρνεις το βλέμμα σου από το δικό μου
πονάει, το ξέρω 
κοίτα καλά
εδώ είσαι, μέσα ευθεία μπροστά σου


τρομάζεις, αλλά έτσι είναι
η αλήθεια πονάει
θα την δεχτείς
θέλεις δεν θέλεις
μην κρύβεσαι
είναι όλα εδώ
μπροστά, σε αυτό τον ... καθρέφτη

το τελευταίο γεια

όχι δεν είναι εγωισμός
ίσως διάθεση σκληρής αυτοκριτικής 
μπορεί μια τάση εξιλέωσης
ίσως θυσία, τάμα για τα λάθη
όλα εκείνα που δεν πρόλαβα
για να μη γίνουν
να μην γεννούσαν 
όλες εκείνες τις συνέπειες


δεν είναι σκληρό
ως τιμωρία είναι απλά η μόνη
είναι εκείνο το πρέπει
αυτό που, θέλω ή όχι θα γίνει
να δείξω σε μένα
μετάνοια, πράξη εξιλέωσης
ως αποτέλεσμα όλων των σκέψεων
δικών και δανεικών


ως κατάληξη πορείας
πολλαπλών ερμηνειών
αρκεί κάποιος να δει
την στιγμή των ματιών που κλείνουν
πόσες υποσχέσεις δεν τηρήθηκαν
πόσα όνειρα χάθηκαν 
τι ήταν πολύ
και τι ήταν λίγο


και τότε απλά να πει το τελευταίο ... γεια

μην έρθεις

θες να γυρίσεις;

μην δοκιμάσεις, δεν έχω

μείνε εκεί που στέκεσαι τώρα

μέσα στην απορία

δεν μπορώ να πάω πάλι πίσω

μην έρθεις

ήρθες, έφυγες, πάλι γυρνάς

δεν θέλω

δεν μοιάζεις αυτό που ήξερα

είσαι κάτι, άλλο

μην έρθεις

μου έκλεισες τα μάτια

δεν έχω αφορμή να σε ξανακοιτάξω

δεν είσαι 

κάποτε, εγώ σε έφτιαξα

μην έρθεις

μου τέλειωσες και μου άρχισες την ζωή

ξανά και ξανά

τώρα δεν σε γνωρίζω

δεν θέλω

μην έρθεις

είσαι όπου θέλεις

μόνο για να μην φοβάσαι

δεν σε έχω πια τίποτα

ποτέ ξανά

μην έρθεις

σαν πασατέμπος στο σινεμά

η ψυχή
κουτί ξεχασμένο
σοφίτα και σκόνη
χαραμάδες είσοδος ήλιου
μνήμη απατημένη
παρατημένη
ξένη πια


τυχαία βήματα
δίπλα από το παρελθόν
όχι για κάποιο λόγο
έτσι
σύμπτωση 
με ηχηρό αποτέλεσμα


έκπληξη
παιχνίδια, χαρές
εκεί μέσα κρυμμένα
τμήματα ζωής
σκονισμένα


γιατί; 
για ποιόν;
ως πότε;
χωρίς το νήμα
δεν έχει μέλλον


δεν έχει αύριο
χωρίς το χθες
όσα χθες έχω πετάξει
στοιχίζουν
σε άλλα τόσα αύριο


κουτί
μνήμης της ψυχής
γεμάτο
όμορφα όλα
μα ξεχασμένα
σκονισμένα αλλά 


.... εκεί σαν πασατέμπος στο σινεμά

απ' την αρχή

κυκλική πορεία
αέναη
τροχιά δορυφόρου
συνεχόμενη αδιάκοπη
χωρίς αρχή και τέλος
απλή πορεία
αποφασισμένη


ελλειπτική
κάθε φορά που πρέπει
ευθεία όταν χρειάζεται ορμή
συνεχόμενη
διακοπτόμενη
επιταχυνόμενη


στόχος 
πρόσκρουση με τις επιλογές
χτύπημα σε όλα
από την αρχή
κομμάτι κομμάτι
ένα παζλ τεράστιο


ένα ένα όλα στη σειρά
έλεγχος
τοποθέτηση
συναισθήματα, αποφάσεις
απορίες, εκρήξεις
όλα εδώ μπροστά


χωρίς πρέπει
φόβο, ενοχή
όλα ξανά
εκκίνηση 
με διάθεση ενδοσκόπησης
δίχως φόβο


όλα καινούργια 
διαφορετικά
απλά
σαγηνευτικά
όμορφα
όλα ξανά απ' την αρχή

μαθαίνω από σένα

μαθαίνω από σένα
παρουσία ελπίδας
συναίσθημα πρωτόγνωρο
ενθουσιασμός καρδιάς
χαρά παιδιού

λάθος αντίληψη
διάθεση ανακατανομής
χωρίς να ξέρω
συγχώρηση δεν έχει
θυμός τεράστιος
δικάζω όπως νομίζω

ψευδαίσθηση συναισθήματος
βλέμμα χαμένο
απουσία ανθρώπου
κρίμα για όλα
τέλος σε όλα

δύσκολες λέξεις
δεν τις ξέρω
μπορεί να τις μάθω
μπορεί να ξεχάσω
μπορεί να μην φτάσω στο τέλος

παράξενη πίκρα σήμερα

παράξενη μυρωδιά έχει σήμερα η μέρα
σαν βροχή στο χώμα, καλοκαίρι
σαν μεσημέρι Κυριακής
αργά μετά από γιορτή
σαν ροδάκινα που έπεσαν στη γη


παράξενη σήμερα η μέρα
σαν μήνυμα που δεν απαντήθηκε ποτέ
γράμμα που δεν έφτασε
σαν κάποιος να μην μιλάει πια
σαν ένα μοναχικό ταξίδι


παράξενη διάθεση σήμερα
σαν αρχές φθινοπώρου
ερημιά στην παραλία
σαν ίχνη ανθρώπων που έφυγαν
χωρίς να πουν ένα αντίο


παράξενη πίκρα σήμερα
σαν κλεισμένα μάτια που αρνούνται
να δουν την αλήθεια
σαν κάτι να τέλειωσε χωρίς αναστροφή
σαν κάποιος να μου πέθανε

κοιτάζω μόνο

είπα να γράψω κάτι
έβαλα ελπίδα χαρά έρωτα
ύστερα όμως πέσαν πάνω
λύπη, καημός
μοναξιά, απουσία, σιωπή
κι όλα χάθηκαν


πήγα να ζωγραφίσω
έβαλα κόκκινο
κίτρινο, πορτοκαλί 
λευκό, γαλάζιο, πράσινο
μα έπεσε το  μαύρο
κι όλα κρύφτηκαν


έβαλα νότες
χαρούμενες, γρήγορες
παράξενες, χορευτικές
τρελές από έρωτα
όμορφες, δυνατές
μα ήρθε η σιωπή και τα σκέπασε όλα


έβαλα εικόνες 
θάλασσες, βουνά
ουρανούς, δέντρα
λιβάδια, ποτάμια
καταρράκτες
μα ήρθε η νύχτα, φοβήθηκαν, έφυγαν


έβαλα πουλιά να πετάνε
ψηλά στα σύννεφα
να παίζουν, να πέφτουν, να ανεβαίνουν
να κρύβονται, να γελάνε
να χαίρονται, να ερωτεύονται
μα ήρθε ο χρόνος και τα σκότωσε


κι όλα είναι κάτω στη γη νεκρά πια
και μόνο στέκομαι εδώ και τα κοιτάζω

πόσο μου λείπεις

τι να νιώσω 
δεν έχω κάτι
έγιναν όλα παρελθόν


τι να τραγουδήσω
δεν έχω φωνή
τέλειωσαν οι μουσικές


τι να χορέψω
δεν υπάρχει γραμμή
ξέχασα όλα τα βήματα


τι να ζωγραφίσω
τυφλώθηκα πια
δεν μπορώ να κοιτάξω πουθενά


τι να αγγίξω
τα χέρια μου κόπηκαν
δεν μπορώ να αισθανθώ


τι να γράψω
ξέχασα τις λέξεις
δεν γνωρίζω πια πως να σου πω


πόσο μου λείπεις

ένα μολύβι τελειωμένο

μετά τον χρόνο
παράξενα πράγματα
στυφή γεύση στο στόμα
αρκετή απορία
αντιφατική διάθεση
τάση φυγής
αποφασιστικότητα


μετά τον χρόνο
φίλοι
κάποιοι αγαπημένοι
κούραση ψυχής
 λίγη γνώση
αρκετό πάθος
μεγάλα λάθη


μετά τον χρόνο
περισυλλογή
ενδοσκόπηση
μια αγάπη
κι ένα μολύβι τελειωμένο
που το κρατάω στο χέρι ακόμα

για να μην ενοχλώ

πόσο λίγα νιώθουμε
όλοι μοναχικές διαδρομές
χωρίς συνάντηση
κάποιες λέξεις εδώ
κάποιες λέξεις εκεί
ίσως κάποια φορά
να καταλάβουμε


σε άλλους χρόνους
άλλες φορές
μπορεί κάπου αλλού
αλλά τελικά όχι εδώ
πόσο λίγα γνωρίζουμε
ελάχιστα από όσα βλέπουμε
τι κρίμα


και το πιο εύκολο
ο θυμός
η παρεξήγηση
ότι πιο αρνητικό
αυτό είναι το εύκολο
το δύσκολο να μάθουμε
ο ένας από τον άλλο


αν μπορούσα να ζωγραφίσω 
θα έφτιαχνα ένα πίνακα απογοήτευσης
ίσως να έβαζα μερικά δάκρυα εδώ κι εκεί
έτσι να κυλάνε αργά
σαν τροχιοδεικτικές βολές
για να δείχνουν την πτώση
αλλά τι κρίμα δεν ξέρω να ζωγραφίζω


γι αυτό μάλλον λέω να σωπάσω
έτσι για να μην ενοχλώ

τι πολύ νομίζεις πως είσαι

είσαι φως μαύρο
μαζεύεις γύρω σου πεταλούδες 
θέλουν δε θέλουν
πάνε στο θάνατο


κι εσύ
αυτάρεσκα γελάς
δείχνοντας την χαρά
της κατοχής, της ιδιοκτησίας


αφού
κοιτάς γύρω σου
τον τόπο γεμάτο
συναισθηματικά πτώματα


τότε είσαι πλήρης
ευτυχισμένη
σαν ένα φως
μαύρο που καταπίνει τα πάντα


μέσα από τον ατέλειωτο εγωισμό
του ανθρώπου που απλά
θέλει ένα χαρέμι 
συναισθηματικά φορτισμένων θυμάτων


τι μικρό μυαλό
τι λίγη συνύπαρξη
τι λίγο χώρο αφήνεις στους γύρω σου 
τι πολύ νομίζεις πως είσαι;

δεν είσαι

μακριά φωνές
χαράς, ζωής
που;
εδώ σκόνη
αιωρείται
στις ακτίνες του ήλιου


γεμάτος
όσα δεν λέω
το βλέμμα σου
γράφει απόσταση
τι να ψάξω;
δεν είσαι


τομές
χαρακιές παντού
δεν έχω τίποτα
δεν γνωρίζω
τόσα πολλά
τώρα τίποτα


χωρίς να ζω
δίχως αύριο
ίσως μάταια
κοιτάω ψηλά
μόνο χρόνος
...δεν είσαι

η πιο μελαγχολική θάλασσα

δίχως διάθεση
με βλέμμα απορίας
έκπληξης
κοιτάω την φυγή σου
τα βήματά σου 
καρφώνονται στην άσφαλτο
τρυπάνε τον κόσμο μου


περπατάς 
αφήνεις πίσω σου
ψυχές, όνειρα παρελθόν
βήμα βήμα
πυρωμένο σίδερο σε νερό
σημαδεύεις
χωρίς έλεος


κόβεις δεσίματα
τα λιμάνια παρελθόν
αποφασιστικότητα
πόσο δυνατή
μια αδιαπραγμάτευτη πορεία
αφήνεις μέσα στα μάτια μου
την πιο μελαγχολική θάλασσα του κόσμου

χειρότερο τι

χωρίς ελπίδα

χειρότερο δεν έχει

κάθε αύριο

ίδιο

εσύ να λες

πάντα τα ίδια

μέρα τη μέρα

ξημέρωμα ομοιότητα νύχτα

κάθε φορά

χωρίς ελπίδα

να κλείνεις τα μάτια

να ανοίγεις τα μάτια

να λες

να λένε

να λέτε

χωρίς να ακούει κανείς

όλα ίδια

σε μια ευθεία

προς το πουθενά

του απέραντου κενού

μόνο αυτό

έτσι είναι η άκρη

δίχως κάτι

χωρίς κάποιον

τι χειρότερο

στεναγμός

χωρίς έξοδο

χωρίς τέλος

χειρότερο τι;

όχι πια

υπάρχεις;
είσαι;
ψάχνω ακόμη
που έχεις πάει;
που ήσουν;
υπήρξες;
φοβάμαι


ήσουν
μόνο στον κόσμο μου
αστείο
μόνο στα μάτια μου
εσύ;
πουθενά
ποτέ


κι η αλήθεια;
αποφάσεις
της σκέψης
πράξεις;
ποτέ
συμβιβασμός
αξίζει;


με ρωτάς;
ήθελα αλήθεια
όνειρο
αγκαλιά
ήθελα χαρά
τώρα;
θέλω να φύγω 


μακριά
πολύ
το τίποτα;
καλύτερα
το ίσως;
όχι
δεν έχω
δεν θέλω


όχι πια

άδεια ψυχή

δεν υπάρχει χαμένος χρόνος
μόνο παράλληλος
σαν δρόμοι άτμητοι
όπως το πριν και το μετά
χωρίς να υφίσταται συνάντηση
δίχως τομή


λες κι έχει νόημα η ενδοσκόπηση
τι πιο απλό από αυτό που νιώθει κανείς
αυτό το ξέρει
ίσως και να το φοβάται
αλλά το γνωρίζει
δεν έχει έκπληξη


μεγάλη δυσκολία, ο άλλος
σαν κομμένος πίνακας
ποτέ δεν θα είναι πριν
πάντα θα αποτελεί το μετά
αυτό που όταν θα σε πλησιάζει
θα 'ναι αποτέλεσμα


χωρίς πράξεις
μόνο με πρόλογο
σε θέατρο ενός μονολόγου 
δίχως σκηνή και σκηνικά
μόνο η ψυχή μου
κι αυτή γυμνή και άδεια

χωρίς καληνύχτα

παράξενη νύχτα
τα θέλω όλα
κι όμως συμβιβάζομαι 
και με το τίποτα


λες και μου φτάνει
να λέω απλά
πώς γνωρίζω
και ξέρεις


παράξενη νύχτα
απλώνω το χέρι
να σε πιάσω, μάταια
κι όμως σε νιώθω εδώ


λες και είσαι κρυμμένη
κάπου δίπλα
κάπου μέσα μου
και με κοιτάζεις


παράξενη νύχτα
προσπαθώ να θυμηθώ την φωνή σου
και μου τρυπάει το μυαλό
η σιωπή


κι όμως μου φτάνει
που είσαι εδώ κάπου
μέσα στο χώρο
μέσα στο παρόν μου


παράξενη νύχτα
είναι από αυτές που δεν τελειώνουν
μετράω τις ώρες μα τίποτα
δεν αλλάζει ο χρόνος


λες και μου κόλλησες τα ρολόγια
στις δικές σου στιγμές
σε όλες αυτές
που μου αφήνουν σημάδια σου


παράξενη νύχτα χωρίς ... καληνύχτα

ο χρόνος δάσκαλος

νιώθω αδύναμος μπροστά στο χρόνο

ελάχιστος, μηδενικός

χωρίς ύπαρξη

με πηγαίνει όπως θέλει

άλλες φορές με πετάει ψηλά

άλλες πάλι με συνθλίβει χωρίς οίκτο

είναι στιγμές που με τεντώνει

από την μια άκρη της γης στην άλλη

άλλες πάλι με σμικρύνει

σαν κόκκο σκόνης

που γίνεται ένα τίποτα

από τον άνεμο της ζωής

νιώθω να με ορίζει 

μου μαθαίνει να γελάω

να κλαίω, να θυμώνω

χωρίς σειρά, μόνο να νιώθω

είναι δάσκαλος

με τεράστια γνώση

νιώθω αδύναμος μπροστά στο χρόνο

μόνο αυτός ξέρει

πότε θα κοιτάξω μακριά

πότε θα σηκωθώ με προσμονή

πότε θα είμαι έτοιμος για όλα

μόνο αυτός μου τα μαθαίνει

μαζί σου

παιδεύω την ψυχή μου
της βάζω δύσκολα
έτσι, για να μάθει
να νιώθει ότι της κατεβαίνει


της λέω για όνειρα
μικρά, μεγάλα 
παλιά, καινούργια
για να κοιτάει μακριά


της μιλάω για παιχνίδια
σκουριασμένα, ξεθωριασμένα
γεμάτα σκόνη, στο ράφι
που δεν τα 'χει παίξει κανείς καιρό


της λέω για ταξίδια
με τέλος, χωρίς τέλος
με κόσμο, με φίλους
με φίλους ξένους


της λέω για χρόνια
παιδικά, σχολείου
δασκάλους, λάθη
για καιρούς


της λέω για καλοκαίρια
χειμώνες, γιορτές
θάλασσες κι ουρανούς
για βόλτες και νύχτες


μα δεν της λέω για σένα
όχι για το αύριο
δεν θέλω να μάθει
θέλω απλά  ... να το ζήσει μαζί σου

μια αγκαλιά

έχεις μυαλό;
έχω θολό
έχεις κενό;
έχω πονώ


είσαι καλά;
λείπουν πολλά
τόσα πολλά;
ναι με χαλά


έχεις καιρό;
έτσι θαρρώ
πάμε χορό; 
τι να χαρώ;


έχεις φωνή;
όχι ικανή
τι σε κινεί;
με συγκινεί


έχεις χαρά;
κάποια φορά
δες καθαρά
δεν μ' αφορά


έχεις μιλιά;
δίχως φιλιά
μάτια μελιά;
μια αγκαλιά

χαμόγελο

δεν είναι εμπόδιο ο χρόνος

ούτε την απόσταση τρέμω

είναι μόνο να πω πως θέλω

βάζω την φτερωτή μου ψυχή

και πηδάω στον αέρα

γρήγορα περνάω τα βουνά

εύκολα την θάλασσα

δίχως κόπο καρδιάς

όσο μακριά κι αν είσαι

όσο ένα μικρό σου γέλιο, θα μαι εκεί

κράτα διάθεση

δεν αργώ σε λίγο φτάνω

να μαι λοιπόν

με βλέπεις σε κοιτάζω

είμαι πίσω στον ορίζοντα

γύρισε μην φοβάσαι

ναι πράγματι 

αυτός που κοιτάς τώρα

εκεί έχω κρυφτεί

πίσω από τα βουνά

όχι δεν ήρθα να σε πάρω

ήρθα μόνο να σε δω λίγο

έτσι για μια στιγμή

σαν δοκιμή διάθεσης 

και να σου αφήσω μόνο 


αυτό το χαμόγελο

μου λείπεις

η σιωπή σου 
με χτυπάει αλύπητα
ψάχνω το τυχαίο άγγιγμά σου
εκείνο το βλέμμα
ξέρεις
αυτό που περνάει ανάμεσα σε όλους


θυμάσαι 
κάθε μέρα κάποιες φορές
χωρίς κανονικότητες
άλλοτε με θυμό
ίσως με απορία
με κάποια κρυφή συνεννόηση


το ξέρεις
τα βήματα που πατάνε
πάνω στα δικά σου
ακολουθούν πορείες
αργά αργά
έτσι για να δω ποιος είναι ο κόσμος σου


όχι για να σε μάθω
αλλά για να μάθω από σένα
το άλλο
αυτό που υπάρχει
σε ένα κομμένο λουλούδι
σε ένα ψιθύρισμα ανάμεσα σε όλους


αγαπημένη
λέξη δύσκολη
όχι από αυτές που τις ξοδεύεις
μου λείπει η ευθεία σου
μου λείπει η εικόνα σου
μου λείπεις

για σένα

ζωγράφισα ένα μονοπάτι
έχει πολλά
δέντρα, σκιές, αγκάθια, λουλούδια
έχει κρυμμένες στροφές
ανηφόρες, κατηφόρες
έχει μοναξιά, παρέες


έβαλα πολλά χρώματα
έχει ουράνιο τόξο
παιχνίδια 
άλλα πεταμένα άλλα αφημένα
έχει λέξεις που περιμένουν
άλλες να τις βρεις άλλες να τις ψάξεις


δεν έχει αρχή 
δεν έχει τέλος
έχει παραξενιά έχει φωνές
έχει γέλια έχει χαρά
έχει φωλιές με κλάμα
αυτές τις έκρυψα


έχει παιδιά
έχει σύννεφα και βροχή
έχει ήλιο και φεγγάρι
έχει μέρες και νύχτες
έχει όνειρα χαμένα και αληθινά
κι όλα αυτά τα έβαλα εκεί 


για σένα

όταν φύγω

όταν φύγω θα αφήσω
 μια γραμμή πίσω μου
σε κάθε σημείο που θα κόβεται
θα έχω ένα λάθος
αμέσως μετά θα έχω μια αρχή
ύστερα ένα τέλος


αν κάποιος την ακολουθήσει
θα βρει στροφές
πάνω κάτω
θα βρει αφημένες λέξεις
κουτιά με συναισθήματα
όλα θα είναι δεμένα με την γραμμή


κανένα από αυτά δεν θα ανοίγει
κανένα δεν θα είναι κλειδωμένο
όλα θα ανήκουν σε αυτή την πορεία
σαν τραίνο σε συναισθηματική διαδρομή
που κάθε φορά κινδυνεύει με εκτροχιασμό
και κάθε φορά κάτι γίνεται και σώζεται


αν κάποια φορά γυρίσω πίσω
κοιτάξω αυτή την γραμμή
αυτή με τα λάθη την αρχή και το τέλος
της κάθε φοράς
τότε θα πω πως όλα αυτά
καλώς έγιναν


και θα αρχίσω την γραμμή
πάλι στην ίδια πορεία
όχι γιατί θα την γνωρίζω
μα γιατί όλα όσα έγιναν
έτσι έγιναν
και πια το καταλαβαίνω πως τ' αγαπάω

σε είδα στον ύπνο μου

σε είδα στον ύπνο μου εχθές
πτήση στου νέφους τις κορφές
στον ουρανό αργά αργά
μια αγκαλιά έτσι απλά
χωρίς συναίσθημα ή γιατί
έτσι απλά ψηλά μαζί


σε είδα στον ύπνο μου ξανά
ήμασταν δυό κι οι δυό ψηλά
αργά αργά στον ουρανό
μές του γαλάζιου το κενό
και ήταν όμορφα καλά
τόσα που ένιωθα πολλά


σε είδα στον ύπνο μου λοιπόν
χωρίς το χθες μόνο παρόν
να σου γελάω να μου γελάς
ψηλά στα σύννεφα μεμιάς
χωρίς μπορεί χωρίς γιατί
χωρίς να φταίμε από ντροπή

μούσα μου πέθανες

μούσα μου εσύ τυφλή
που τόσα βράδια έμεινες κοντά
να μου μαθαίνεις λέξεις και αισθήματα
αλήθειες μα και ψέματα
της τρέλας προσμονές 
για ένα αύριο γλυκό
σαν καραμελωμένο μήλο


μούσα μου εσύ τυφλή
που τίποτα λες δεν είδες 
μα και ποτέ δεν θα 'χεις
ξανά ταξίδια τέτοια
ποτέ σου δεν θα βρεις
ούτε και θα το νιώσεις
αυτό που ονειρεύτηκα απλόχερα να δώσω


μούσα μου λατρεμένη απόψε πέθανες
και έφερες μαζί
το τέλος της αρχής μου
συνέχεια θα 'χω δύσκολη
μα δίχως πηγαιμό
τι νόημα έχει η Ιθάκη
και να σε βρω ξανά δεν θα σε ξέρω

αντίο

δεν θέλω να σε ξαναδώ
πάλι με τέλειωσες
έδωσα μια κι έσβησα το πρόσωπό σου
από εκείνο τον μαυροπίνακα
ξέρεις εκείνο το πρόσωπο με την κιμωλία


ένας κύκλος μεγάλος
ένα χαμόγελο
εσύ όλα
τα έσβησα, δεν ήσουν εδώ
η φαντασία μου σε είχε φέρει


δύσκολο μου είναι
μα πιότερο δύσκολο να σε κρατώ
χωρίς να θέλεις
καλύτερα να τελειώσεις έτσι
σε μια βραδυά χωρίς φεγγάρι


έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν ήσουν
εγώ σε είχα φανταστεί
με ένα πρόσωπο μεγάλο φωτεινό
ξέρεις ένα χαμόγελο
σε ένα κύκλο εσύ


κι εγώ έξω από εκεί
απλά να σε κοιτάζω
όχι όπως είσαι
μα όπως σε φαντάστηκα
τι λάθος


καλύτερα να τελειώσεις απόψε
να μην θυμάμαι
αύριο που θα ξυπνήσω να 'ναι αλλιώς
να σε δω και να μην σε βλέπω
καλύτερα να 'ναι έτσι το τέλος


αντίο

λάθος ξανά

έχεις κρυφτεί καλά
πίσω απ το μεγάλο σου δάχτυλο
πώς να σε δω;
δεν γίνεται καλύτερη κρυψώνα
δεν γίνεται


ακούς λόγια πολλά
όμως κρατάς αυτό που θες
κι ύστερα λες
δεν είδα δεν άκουσα δεν κατάλαβα
δεν είδα


μάταιο να ανοίγεις
να κομματιάζεις ότι πιο κρυφό
και να το βρίσκεις πεταμένο
πατημένο στο δρόμο κάτω
κάτω στο δρόμο


τι λάθος ξανά
και πάλι τα ίδια
πάλι μια βόλτα ψυχής
πάνω σε ενοχές αλλοτινές
πάλι

απόψε

απόψε κάνει πίκρα
τη νιώθεις γύρω σου
έρχεται σιγά σιγά 
κρυφά δεν προλαβαίνεις
είναι απότομη
χωρίς έλεος


απόψε κάνει μοναξιά
είναι σαν σιωπή
ερημιά σε άδεια πόλη
καλοκαίρι καταμεσήμερο
δεκαπενταύγουστος
μόνο η δική σου σκιά


απόψε κάνω λάθη
δεν έμαθα καλά
ίσως και τίποτα
μπορεί και ποτέ
δεν πειράζει
δεν προσπαθώ πια

πώς τα χώρεσε το χαμόγελό σου;

πώς τα χώρεσε το χαμόγελό σου;


τόσα βράδια με αστέρια και δροσερό αέρα
τόσες νύχτες στην ακροθαλασσιά 
το νερό να έρχεται και να φεύγει ήρεμα
τόσα ταξίδια μόνο με δρόμο
με έκπληξη του πηγαιμού


πώς τα χώρεσε το χαμόγελό σου;


τόσα λόγια χωρίς ιδιοτέλεια
μόνο αλήθειες
κι όλες συναίσθημα
αληθινό, γεμάτο, δυνατό
με τρόπο πρωτόγνωρο


πώς τα χώρεσε το χαμόγελό σου;


πρωινά με προσμονή με θέλω
βήματα σε άγνωστες πορείες
αγγίγματα τυχαία 
χωρίς λάθη χωρίς σκοπό
μόνο με μια καλημέρα


πώς τα χώρεσε το χαμόγελό σου;

πόσο πολύ είναι το λίγο

τρέμω κάθε φορά που σε κοιτάζω
χοάνη τα μάτια σου με δύναμη δίνης
όταν σωπαίνεις ο ήχος σου με κάνει να φοβάμαι
τι όνειρο να είναι αυτό που έχω μπει;


ακολουθώ τα βήματά σου με το βλέμμα μου
παρακαλώντας να σταθείς και να κοιτάξεις πίσω
πόσο θέλω να καταλάβεις όσα δεν λέω
πόσο πολύ προσπαθείς να δείξεις χωρίς ιδέα


κι όμως πάλι από την άλλη σκέφτομαι
ποιος είμαι εγώ για να ζητάω από σένα
ότι κι αν μου δίνεις το δέχομαι σαν φως τη νύχτα
πόσο πολύ είναι το λίγο που μου χαρίζεις τελικά

όσα σου πρέπουν

δεν ξέρεις ποτέ τι πρέπει να κάνεις
λες και όλα είναι καρπός ενστίκτου
την μια είσαι εδώ και χαίρεσαι
την άλλη όλα γυρνάνε σαν τρελά στην λογική σου


τότε είναι που παίρνεις δρόμο
βάζεις μπροστά την ευθεία
και αρχίζεις να πετάς ή να κρατάς
στο τέλος μαθαίνεις τι έγινε


καθώς τα χιλιόμετρα γίνονται χρόνος
την μια στιγμή πετάς όσα πρέπει
την άλλη μαζεύεις και κρατάς όσα σου πρέπουν
μ αυτό τον απλό τρόπο χτίζεις το νέο σου αύριο


έτσι μαθαίνεις από αυτό που πέρασε
περιμένεις αυτό που έρχεται
ονειρεύεσαι ότι θα ήθελες να έρθει
και ζεις ότι μπορείς γιατί ο χρόνος είναι αδυσώπητος

στο βλέμμα σου

πόση δύναμη σε ένα βλέμμα

χάθηκα μέσα του πριν λίγο πάλι

σαν ανεμοστρόβιλος με σήκωσε ψηλά

διάφανο νερό με δρόσισε

σύννεφα λευκά που πετάνε με πήρανε

άνεμος δροσερός απογευματινός καλοκαιριού με άγγιξε

πόση ελπίδα σε ένα βλέμμα

πως ίσως κοιτάξω από κοντά αυτά τα μάτια

ίσως μ αφήσεις να ψάξω αυτή την ψυχή

ίσως μπορέσω να δω τον κόσμο μέσα του

ένα κόσμο άλλο πιο φωτεινό

ίσως μια μέρα να γίνει

πόση απουσία σε ένα βλέμμα

πόσος καημός όταν κοιτάζω μέσα του

έψαξα τόσες φορές να το βρω

μάταια προσπάθεια δίχως τέλος

πόσος χρόνος έχει περάσει μαζί του

πόσο αργά μπορεί να μετράει κανείς

ντόμινο

στην θλίψη ταιριάζει η απορία

στην απορία δένει το γιατί

ένα γιατί έρχεται μετά από πράξη

κάνεις πράξεις μετά από όνειρα

ονειρεύεσαι κάθε φορά που ζεις

ζεις επειδή έχεις αισθήσεις

αισθάνεσαι επειδή ακόμα θέλεις

επιθυμείς αφού ανοίγεις τα μάτια σου

ανοίγεις τα μάτια σου επειδή υπάρχεις

υπάρχεις επειδή κάποιος είναι δίπλα σου

είναι δίπλα σου επειδή σε θέλει

σε θέλει επειδή του δίνεις

του δίνεις επειδή νιώθεις όμορφα

νιώθεις όμορφα επειδή χαμογελάει όταν σε κοιτά

σε κοιτάζει επειδή είσαι η αγάπη

έγινες η αγάπη επειδή κάποτε ήσουν θλίψη

δεν υπάρχεις

μοιάζεις κάτι τόσο μεγάλο

κι όμως

δεν σε ξέρω καλά

σε κοιτάζω μα βλέπω μέσα από το σώμα σου

μακριά σε άλλους κόσμους

λες και είσαι φίλτρο αντίληψης

πάω να αγγίξω το χέρι σου

την μια εδώ μπροστά μου

την άλλη απουσία

ακούω την φωνή σου

λόγια όμορφα τρυφερά με σαγηνεύουν

κι όμως είναι φωνή από το μυαλό μου

ανοίγω τα χέρια μου αγκαλιά

σε βλέπω έρχεσαι ένα χαμόγελο φωτεινό όλη

κι ύστερα όλα είναι μοναξιά

κι όσες φορές κι αν παλέψω

με την αλήθεια και το όνειρό μου

τόσες φορές θα χάσω αφού

δεν υπάρχεις

το τέλος

το τέλος θα έρθει
αργά σταθερά
σαν μια απόφαση ζωής
με σιγουριά
δίχως ενοχή και επιθυμία
σα να ήταν 
κουμπί που γύρισε


θα είναι στιγμιαίο
ακαριαίο σαν ευχή από τρεις
πρόσκρουση αναμονής και ολοκλήρωσης
δέσιμο αιτίας αποτελέσματος
δίχως προσπάθεια
έτσι με απλό τρόπο
σαν βιβλίο που τελείωσε


ύστερα θα είναι μνήμη
ιστορία μικρή με ήρωες
βλέφαρα που έκλεισαν
κερί που έλιωσε στο χρόνο
δίχως λάθη
σαν προϋπάρχουσα γνώση
που την ξέραμε καλά από πριν
κι οι δυό

κι έφυγα πάλι

με τα κομμένα μου φτερά 
απ' της ζωής τις συμπληγάδες


γέμισα ένα κουτί εγώ
για της ψυχής μου τις μαινάδες


κι είπα να έρθω να σε βρω




μα είχε τελειώσει η γιορτή
είχε χαθεί ο κόσμος όλος


ήμουνα μόνος σιωπηλός
καμβάς ονείρων μου ο θόλος


κι είπα να φύγω κι από δω




να πως τα βήματα βαριά
να πως το μέλλον μοιάζει ξένο


κι ίσως να πρέπει να χαθώ
παρά εδώ να περιμένω


κι έφυγα πάλι κι από δω

τόση μεγαλοσύνη

άγγιξα την πέτρα
με την καρδιά και το ένστικτο
ένιωσα την μνήμη της γης
τόσα πολλά


μια χούφτα χώμα
σήκωσα το χέρι ψηλά
άνοιξα τα δάχτυλα άφησα την σκόνη
πέφτοντας ενώθηκε με τον άνεμο


γύρισα το βλέμμα πάνω
σταγόνες άρχισαν να πέφτουν
έγιναν ένα με την σκόνη 
που πετούσε στον αέρα


γύρω όλα άλλαζαν χρώματα
κάθε φορά ήταν άλλη εικόνα
κάθε φορά γίνονταν ένα 
ίδια με την διάθεσή μου


τόσο απλά όλα ενώθηκαν
το νερό με την σκόνη
ο άνεμος μαζί τους
και όλα πάνω στην πέτρα


κι εγώ εκεί να ψάχνω
στη μνήμη μιας γης παλιάς
να κρυφοκοιτάζω σκέψεις 
παλιές που έκαναν άλλοι πριν


τι λίγος που είμαι
πόσο λίγος να καταλάβω
δεν χωράει στο μυαλό μου
τόση μεγαλοσύνη

τα μπαλόνια

μέρα τη μέρα μάζεψα αέρα
κάθε φορά που σε κοίταζα ανάσαινα βαθιά
γέμιζα μέσα μου λίγο λίγο
κι ύστερα έπαιρνα ένα μπαλόνι και το φούσκωνα


πήρα το άσπρο το γέμισα
το άφησα να πετάξει ψηλά στο φως
ένα την μια μέρα ένα την άλλη
φώτισε ο ουρανός περισσότερο


πήρα το κίτρινο έβγαλα τις ανάσες που μάζεψα
το φούσκωσα, το άφησα να πάει στον ήλιο
έστειλα μαζί του κι άλλα πολλά 
η μέρα γέμισε, μεγάλωσε, έγινε άλλη


πήρα το μπλε, πήρα πολλά, είχα ανάσες
φούσκωνα λίγο λίγο, τόσα πολλά
τα έριξα από ψηλά και πήγαν όλα μαζί
στη θάλασσα έπεσαν και την μεγάλωσαν


πήρα το κόκκινο, το γέμισα αέρα
πολλά μαζί, αργά αργά, έγιναν ένα
τα έριξα μακριά μα γύρισαν όλα πίσω
μπήκαν στην καρδιά μου, φούσκωσα τρελά


πήρα το μαύρο και το φούσκωσα
πήρα πολλά μαζί και τα άφησα
γέμισαν τη νύχτα και την έκαναν πιο μεγάλη
μα εκείνη έγινε πιο σκοτεινή και πόνεσα


πόσο να αντέξω αυτές τις ανάσες
δεν ξέρω πια τι άλλο
πόσο πρέπει να φουσκώνω πια
μην με κοιτάζεις άλλο δεν μπορώ

ξεθωριάζεις

παρακαλάω να μην φυσήξει απόψε
έχει μείνει στη ζωή μου η μυρωδιά σου
φεύγω, γυρίζω, την αντιλαμβάνομαι
προσπαθώ να την κρατήσω στη μνήμη μου


παρακαλάω να μην ξημερώσει απόψε
έχει μείνει στα όνειρά μου η σκιά σου
τα κοιτάζω ξανά και ξανά
προσπαθώ να τα ονειρεύομαι ακόμα


παρακαλάω να μην ξυπνήσω απόψε
να μείνω με χαμόγελο στο πρόσωπό μου
αυτό που ήρθε από την σκέψη σου
προσπαθώ να μπω στο όνειρο μέσα


παρακαλάω να γυρίσεις απόψε
σιγά σιγά η μνήμη μου σε χάνει
χωρίς καινούργια εικόνα ξεθωριάζεις
προσπαθώ να σε κρατήσω ζωντανή

χιλιοειπωμένη ιστορία

σήμερα έγειρα
μαζί με τον ήλιο
όλα μου φάνηκαν φυσικά
σαν μια ροή


λόγια
όνειρα
επιθυμίες
σε ένα τσουβάλι


ένα χέρι μέσα
χωρίς να ξέρεις τι θα βγει
μια λοταρία
από ίσως


δεν έχει τέλος
μα πρέπει
όπως μπορώ;
ή όπως θέλω;


και ποιος θα τρομάξει περισσότερο;
χωρίς δικαιολογίες
δίχως πιθανότητες
όλα μοιάζουν


και ότι μείνει;
απλά ιστορία
μικρή
χιλιοειπωμένη


ασήμαντη
για κάποιους
και μεγάλη για άλλους
που ήταν και είναι ακόμη

τι τέλος

έκλεισα τα μάτια
τα σφάλισα με τα χέρια μου
έσφιξα τα δόντια μέχρι που πόνεσα
αφέθηκα


αργά λύθηκε το σώμα
σιγά σιγά κατέβαινε τα μέτρα
η ανάσα μου ακανόνιστη
λίγο λίγο ξεπέρασα τον φόβο


άρχισα να απορώ 
πώς ο χρόνος γινόταν τόσο μεγάλος;
η αίσθηση του κενού με ανησύχησε
μπόρεσα να το νικήσω


δεν άνοιξα τα μάτια 
αισθανόμουν τη σύγκρουση που ερχόταν
δεν μπορεί να είναι ακόμη μακριά
και τότε έγινε


μόνο τότε άνοιξα τα μάτια
ένιωθα σιγά σιγά την άνοδο
έφευγα από το σώμα
ανέβαινα ψηλά ανάποδα τον γκρεμό 


κοιτώντας από μια απόσταση γαλήνης
τι ψέμα έζησα
τι λίγο που ήταν
τι τέλος

δεν ξέρω

με μια στυφή γεύση στο στόμα
μια έντονη αίσθηση απώλειας
κάτι το νιώθω μου τελειώνει
λες και τον κύκλο του έχει κλείσει


όχι πως έχω για να αφήσω
έτσι δεν έκανα ποτέ μου
μισός εδώ μισός στο τέλος
χωρίς να ξέρω τι θα γίνει


αρχή και τέλος όλα ένα
δεν ξέρω πως να ξεδιαλύνω
όλα εδώ και όλα χαμένα
δεν ξέρω τι θα αποφασίσω

εγώ εδώ

εγώ εδώ

να δες με ζω

κοιτάω

ψάχνω να βρω

τώρα καιρό

ζητάω

εγώ κενό

τόσο κοινό

πατάω

κι έχω καιρό 

που είμαι αλλού

πετάω

ίσως μπορεί

πολλά γιατί

μιλάω

εκεί εδώ

μα δεν μπορώ

περνάω

εγώ εδώ

μακριά να ζω

χωράω

μα δεν θα βρω

τρόπο να βγω

πονάω

πτώση

αργά σηκώνω το πόδι
ένα βήμα μπροστά
κοιτάζω το κενό
δεξιά κι αριστερά


τα χέρια ανοιχτά
στάση ισορροπίας
αργά σηκώνω το πόδι
ένα βήμα ακόμα


κοιτάζω το κενό
το βλέμμα μακριά
τα χέρια πάλλονται αργά
ένα βήμα ακόμα


μακριά η πορεία
δεν ξέρω αν θα φτάσω
μια γραμμή ευθεία μου
η ανάσα έντονη


βαδίζω χωρίς να ξέρω
που πηγαίνω και ως πότε
δεν μπορώ να δω μακριά
μόνο μια ευθεία υπάρχει


δεν ξέρω αν πρέπει
να συνεχίσω ευθεία
ή αν πρέπει να γύρω απλά
δεξιά ή αριστερά προς το κενό


ίσως να πρέπει να τελειώσει
έστω απότομα
έστω με κόστος
ακόμη και με μια πτώση

κάποια μέρα

είμαι ανίκανος να πετάξω
μπορώ μόνο να ονειρεύομαι
πως κάποια μέρα θα τα καταφέρω


μέχρι τότε το μόνο που μπορώ
είναι να σκέφτομαι 
πώς είναι το πέταγμα


μέχρι τότε το μόνο που θα κάνω
είναι να φαντάζομαι ελιγμούς
ανόδους και καθόδους


μέχρι τότε το μόνο που θα σκέφτομαι
είναι τον αέρα 
που θα με αγγίζει απαλά


μέχρι τότε το μόνο που θα έχω
είναι η προσμονή
πώς κάποια μέρα θα τα καταφέρω


...να σε αγγίξω

βράχος ψαλίδι χαρτί

βράχος ψαλίδι χαρτί
έλα να παίξουμε μαζί


γίνομαι βράχος σου εγώ
εσύ χαρτί και με σκεπάζεις


ψαλίδι γίνομαι να δω
βράχος εσύ και διατάζεις


κάθε που γίνομαι χαρτί
ψαλίδι εσύ με κομματιάζεις


δεν έχω τρόπο να νικώ
εσύ μπορείς να με αδειάζεις


ότι κι αν παίξουμε δεν ζω
φεύγω και δες αν με κοιτάζεις

η ψυχή

δεν κοίταξα πίσω


καιρός για τόλμη


πορεία έστω και θολή


ακόμη και σύγκρουσης




μόνο ευθεία 


χωρίς ελιγμό


κάποιος θα χάσει


ε και λοιπόν;




στην πράξη δεν πρέπει


όμως τα θέλω;


πάντα ο κανόνας


μα η ψυχή;

πες μου αλήθεια

φόρεσα μάσκα
χαμόγελο 
προσπάθεια 
διάθεση


σήκωσα το βλέμμα
κοίταξα
έκανα βήματα
γέλασα


μέσα μια πίκρα
σαν μια φυγή
μελαγχολία
ενοχή


πίσω απ' όλα
ίσως
δεν ξέρω
λάθος μου


σφιγμένα δόντια
πολλά τα πρέπει
πες μου αλήθεια
γιατί

συγνώμη

πόσο να φταίει που κάποιος κλαίει;


τυχαίο λάθος κακιά στιγμή


και τι να λέει μια συγνώμη;


πάλι και πάλι ίδια σκηνή




με μια λέξη ποιος να πιστέψει; 


τι να χει αλλάξει απ τα παλιά;


μακάρι να χα τρόπο να δείξω


πόσο λυπάμαι μα είσαι μακριά

παλεύοντας τον χρόνο

παλεύω με τον χρόνο


του έχω δώσει δύσκολο όνομα


τον είπα μέλλον που ονειρεύτηκα


τον είπα παρόν που έζησα με χαμόγελο


και τώρα πρέπει να τον πω παρελθόν που με πονάει




όμως αλλού είναι το κακό


κάθε λεπτό πρέπει να ζω 


αυτή την χρονική μετάπλαση


χωρίς ποτέ να μπορώ να μάθω


ποιά στιγμή του χρόνου άραγε είναι αυτή που βιώνω;

πόσο δυνατά φυσάς

με μια πνοή άρχισαν όλα


άνεμος έγινα και πέταξα
ανάμεσα στα βράχια 
χαράδρες με δυνάμωσαν
πέρασα δυνατά σπίθα κεραυνού με άναψε


πήρα φωτιά και δάση έκαψα
ζώα πουλιά έφυγαν μακριά με φόβο
κλαδιά και θάμνοι κάρβουνο κι αποκαΐδια 
κι ήρθε βροχή και μ' έκανε νερό


ποτάμι λίμνη θάλασσα δυνατή
και έγινα βυθός και κύμα τρομερό
φόβος και κίνδυνος κι ύστερα χαρά στην άμμο
λιμάνια με ξόδεψαν κι ο ήλιος με στέγνωσε


κι η γη με δέχθηκε και πέρασα πέτρες παρελθόν
κι έγινα πια φωτιά στην γη
και φούσκωσα από δύναμη και προσμονή
και βγήκα από ψηλό βουνό και τινάχτηκα κι έγινα νέφος κι ουρανός


κι όλα μια άρχισαν από μια πνοή σου


πόσο δυνατά φυσάς!

μαζί μου

αργά οι νύχτες μου περνάνε


ακολουθώντας την σιωπή σου


όνειρα ανείπωτα κοιτάνε


τον χρόνο που έφυγε μαζί σου




κι όταν το φως σου που νυχτώνει


πάει να σκεπάσει την ψυχή μου


τότε η νύχτα δεν τελειώνει


και στέκει δίπλα εδώ μαζί μου

αν μου δανείσεις δύο λέξεις

αν μου δανείσεις δύο λέξεις 
τότε μπορεί και να μιλήσω


και αν μου πεις πως θα τ' αντέξεις
τότε μπορεί και να σ' αφήσω


αν μου δανείσεις ένα βλέμμα
τότε μπορεί και να κοιτάξω


και αν μου κρύψεις ένα ψέμα
τότε μπορεί και να πετάξω


αν μου δανείσεις την ντροπή σου
τότε θα ρθω να σ΄ αγκαλιάσω


κι αν μου δανείσεις το φιλί σου
τότε μπορεί και να σε φτάσω

μην μου δανείσεις την σιωπή σου

αυτή τα βράδια με σκοτώνει

μην μου δανείσεις την φυγή σου

αυτή ποτέ δεν τελειώνει

πόσα μια λέξη να αντέξει;

πόσα μπορεί μια λέξη να αντέξει;

μπορώ να βάλω προσμονή;

να περιμένω να φανείς από την άκρη του δρόμου;

μπορώ να βάλω την χαρά;

ν΄ακούω την φωνή σου και να γυρίζω σκιρτώντας;

μπορώ να βάλω το κενό;

όταν ξέρω μια μέρα πως δεν θα δω το πρόσωπό σου;

μπορώ να βάλω το σφίξιμο στο στομάχι μου;

όταν κοιτάζω μακριά μου και σε βλέπω να έρχεσαι;

μπορώ να βάλω ένα κρυμμένο δώρο

που μόνο οι δυό μας ξέρουμε πως το 'κανα εγώ σε σένα;

μπορώ να βάλω την μοναξιά

που όταν σε βρίσκει το μυαλό μου έρχεται και με τρελαίνει;

πόσα μπορεί μια λέξη να αντέξει;

τάχα δεν ξέρεις

τάχα δεν ξέρεις λες πως δεν είδες 


λες και μπορώ να σου κρυφτώ


λέξεις ανείπωτες που μοιάζουν ίδιες


τι νόημα έχει κι αν σου τις πω;




πρέπει να πω πως ταξιδεύω;


πως ψάχνω μήπως και σε δω;


κι αν δεν το λέω σε κοροϊδεύω;


ή μήπως μοιάζει σα' να 'σαι εδώ;




το ξέρω, ξέρεις, μα το φοβάσαι


πώς, ότι νιώθεις δυνατό


ξέρω κι εσύ αργά μου κοιμάσαι


χαμογελώντας όπως κι εγώ

τέτοια νύχτα

τέτοια νύχτα;


που ήταν κρυμμένη;


ανάσα και φόβος


με βλέμμα χαμένο


δεν έχει τέλος


κανένας δεν μένει


χωρίς να΄ χει νιώσει


καμιά νύχτα μόνος 

τι μένει;

παλιάς φωτογραφίας θλίψη


κάτω απ΄του χρόνου την σκόνη


θαμμένη 


μνήμης παιχνίδια


δίχως τέλος και αφορμή


χαμένη


χωρίς εγώ να περιμένω 


χωρίς να θέλεις να γυρίσεις


τι μένει;

πας γυρεύοντας

τι να την κάνεις την ζωή


σε μια συμβατική πορεία


χωρίς αρχή μου μοιάζει 


με τέλος σίγουρο πικρό




τι να την κάνεις φυλακή


δίχως παλμό και υστερία


τέτοια δεν σου ταιριάζει


χωρίς φωτιά χωρίς χαμό

ταξίδι μακρινό

θέλω να φύγω ένα πολύ μακρινό ταξίδι 


όσο πιο μακριά γίνεται 


τόσο που να μην φαίνεται πόσο


τόσο που να μην βλέπω τον δρόμο του γυρισμού


τόσο μακριά που να μην θυμάμαι 

χίλιους μήνες

ακόμα είναι πρωί κι εγώ δεν σε ξυπνάω
θα μείνω δίπλα σου απλά να σε κοιτάω
να δω στα όνειρα που μέσα σου χορεύουν
μέσα στα μάτια σου ποιά αστέρια ταξιδεύουν


μου φαίνεσαι μωρό που ήρεμα κοιμάται
χαμογελάει γλυκά για κάτι που θυμάται
δεν έρχεται το φως κλειστές ειν' οι κουρτίνες
θα μείνω δίπλα σου θα μείνω χίλιους μήνες


θα είμαι εδώ να σε προσέχω όσο μπορώ
θα είμαι εδώ η ανάσα σου κάθε λεπτό 
θα είμαι εδώ να σ΄ αγκαλιάζω να μπορώ
θα είμαι για μια ζωή να σ' αγαπώ 
θα είμαι εδώ


κράτα τα μάτια σου κλειστά και μη σε νοιάζει
θα είμαι δίπλα σου για ότι σε τρομάζει
να δω στα όνειρα που μέσα σου χορεύουν
μέσα στα μάτια σου ποιά αστέρια ταξιδεύουν

ως πότε;

κι όταν έρθει το τέλος θα είμαι εκεί

όχι επειδή δεν το φοβάμαι

αλλά μέχρι πότε να ζεις στο ψέμα;

μέχρι πότε ένα ψεύτικο χαμόγελο να γεμίζει την άδεια σου πορεία;

το πιο πολύ που φοβάμαι

το ομολογώ
το πιο πολύ που φοβάμαι
όταν θα πάψω να σε βλέπω στα όνειρά μου
όταν το ψέμα και η αλήθεια
θα έχουν γίνει τοίχος που δεν θα μπορώ να περάσω
και απλά θα περιμένω 
τον χρόνο να μου δείξει το τέλος
γι αυτό το τέλος δεν είμαι έτοιμος 
αλλά θα μαι εκεί για να το δω
δυστυχώς …

που έχεις κρυφτεί;

που έχεις κρυφτεί;

πίσω από τα δικά μου πρέπει;

ή πίσω από τους δικούς σου φόβους;


έχεις κρυφτεί καλά;