πτώση

αργά σηκώνω το πόδι
ένα βήμα μπροστά
κοιτάζω το κενό
δεξιά κι αριστερά


τα χέρια ανοιχτά
στάση ισορροπίας
αργά σηκώνω το πόδι
ένα βήμα ακόμα


κοιτάζω το κενό
το βλέμμα μακριά
τα χέρια πάλλονται αργά
ένα βήμα ακόμα


μακριά η πορεία
δεν ξέρω αν θα φτάσω
μια γραμμή ευθεία μου
η ανάσα έντονη


βαδίζω χωρίς να ξέρω
που πηγαίνω και ως πότε
δεν μπορώ να δω μακριά
μόνο μια ευθεία υπάρχει


δεν ξέρω αν πρέπει
να συνεχίσω ευθεία
ή αν πρέπει να γύρω απλά
δεξιά ή αριστερά προς το κενό


ίσως να πρέπει να τελειώσει
έστω απότομα
έστω με κόστος
ακόμη και με μια πτώση

κάποια μέρα

είμαι ανίκανος να πετάξω
μπορώ μόνο να ονειρεύομαι
πως κάποια μέρα θα τα καταφέρω


μέχρι τότε το μόνο που μπορώ
είναι να σκέφτομαι 
πώς είναι το πέταγμα


μέχρι τότε το μόνο που θα κάνω
είναι να φαντάζομαι ελιγμούς
ανόδους και καθόδους


μέχρι τότε το μόνο που θα σκέφτομαι
είναι τον αέρα 
που θα με αγγίζει απαλά


μέχρι τότε το μόνο που θα έχω
είναι η προσμονή
πώς κάποια μέρα θα τα καταφέρω


...να σε αγγίξω

βράχος ψαλίδι χαρτί

βράχος ψαλίδι χαρτί
έλα να παίξουμε μαζί


γίνομαι βράχος σου εγώ
εσύ χαρτί και με σκεπάζεις


ψαλίδι γίνομαι να δω
βράχος εσύ και διατάζεις


κάθε που γίνομαι χαρτί
ψαλίδι εσύ με κομματιάζεις


δεν έχω τρόπο να νικώ
εσύ μπορείς να με αδειάζεις


ότι κι αν παίξουμε δεν ζω
φεύγω και δες αν με κοιτάζεις

η ψυχή

δεν κοίταξα πίσω


καιρός για τόλμη


πορεία έστω και θολή


ακόμη και σύγκρουσης




μόνο ευθεία 


χωρίς ελιγμό


κάποιος θα χάσει


ε και λοιπόν;




στην πράξη δεν πρέπει


όμως τα θέλω;


πάντα ο κανόνας


μα η ψυχή;

πες μου αλήθεια

φόρεσα μάσκα
χαμόγελο 
προσπάθεια 
διάθεση


σήκωσα το βλέμμα
κοίταξα
έκανα βήματα
γέλασα


μέσα μια πίκρα
σαν μια φυγή
μελαγχολία
ενοχή


πίσω απ' όλα
ίσως
δεν ξέρω
λάθος μου


σφιγμένα δόντια
πολλά τα πρέπει
πες μου αλήθεια
γιατί

συγνώμη

πόσο να φταίει που κάποιος κλαίει;


τυχαίο λάθος κακιά στιγμή


και τι να λέει μια συγνώμη;


πάλι και πάλι ίδια σκηνή




με μια λέξη ποιος να πιστέψει; 


τι να χει αλλάξει απ τα παλιά;


μακάρι να χα τρόπο να δείξω


πόσο λυπάμαι μα είσαι μακριά

παλεύοντας τον χρόνο

παλεύω με τον χρόνο


του έχω δώσει δύσκολο όνομα


τον είπα μέλλον που ονειρεύτηκα


τον είπα παρόν που έζησα με χαμόγελο


και τώρα πρέπει να τον πω παρελθόν που με πονάει




όμως αλλού είναι το κακό


κάθε λεπτό πρέπει να ζω 


αυτή την χρονική μετάπλαση


χωρίς ποτέ να μπορώ να μάθω


ποιά στιγμή του χρόνου άραγε είναι αυτή που βιώνω;

πόσο δυνατά φυσάς

με μια πνοή άρχισαν όλα


άνεμος έγινα και πέταξα
ανάμεσα στα βράχια 
χαράδρες με δυνάμωσαν
πέρασα δυνατά σπίθα κεραυνού με άναψε


πήρα φωτιά και δάση έκαψα
ζώα πουλιά έφυγαν μακριά με φόβο
κλαδιά και θάμνοι κάρβουνο κι αποκαΐδια 
κι ήρθε βροχή και μ' έκανε νερό


ποτάμι λίμνη θάλασσα δυνατή
και έγινα βυθός και κύμα τρομερό
φόβος και κίνδυνος κι ύστερα χαρά στην άμμο
λιμάνια με ξόδεψαν κι ο ήλιος με στέγνωσε


κι η γη με δέχθηκε και πέρασα πέτρες παρελθόν
κι έγινα πια φωτιά στην γη
και φούσκωσα από δύναμη και προσμονή
και βγήκα από ψηλό βουνό και τινάχτηκα κι έγινα νέφος κι ουρανός


κι όλα μια άρχισαν από μια πνοή σου


πόσο δυνατά φυσάς!

μαζί μου

αργά οι νύχτες μου περνάνε


ακολουθώντας την σιωπή σου


όνειρα ανείπωτα κοιτάνε


τον χρόνο που έφυγε μαζί σου




κι όταν το φως σου που νυχτώνει


πάει να σκεπάσει την ψυχή μου


τότε η νύχτα δεν τελειώνει


και στέκει δίπλα εδώ μαζί μου

αν μου δανείσεις δύο λέξεις

αν μου δανείσεις δύο λέξεις 
τότε μπορεί και να μιλήσω


και αν μου πεις πως θα τ' αντέξεις
τότε μπορεί και να σ' αφήσω


αν μου δανείσεις ένα βλέμμα
τότε μπορεί και να κοιτάξω


και αν μου κρύψεις ένα ψέμα
τότε μπορεί και να πετάξω


αν μου δανείσεις την ντροπή σου
τότε θα ρθω να σ΄ αγκαλιάσω


κι αν μου δανείσεις το φιλί σου
τότε μπορεί και να σε φτάσω

μην μου δανείσεις την σιωπή σου

αυτή τα βράδια με σκοτώνει

μην μου δανείσεις την φυγή σου

αυτή ποτέ δεν τελειώνει

πόσα μια λέξη να αντέξει;

πόσα μπορεί μια λέξη να αντέξει;

μπορώ να βάλω προσμονή;

να περιμένω να φανείς από την άκρη του δρόμου;

μπορώ να βάλω την χαρά;

ν΄ακούω την φωνή σου και να γυρίζω σκιρτώντας;

μπορώ να βάλω το κενό;

όταν ξέρω μια μέρα πως δεν θα δω το πρόσωπό σου;

μπορώ να βάλω το σφίξιμο στο στομάχι μου;

όταν κοιτάζω μακριά μου και σε βλέπω να έρχεσαι;

μπορώ να βάλω ένα κρυμμένο δώρο

που μόνο οι δυό μας ξέρουμε πως το 'κανα εγώ σε σένα;

μπορώ να βάλω την μοναξιά

που όταν σε βρίσκει το μυαλό μου έρχεται και με τρελαίνει;

πόσα μπορεί μια λέξη να αντέξει;

τάχα δεν ξέρεις

τάχα δεν ξέρεις λες πως δεν είδες 


λες και μπορώ να σου κρυφτώ


λέξεις ανείπωτες που μοιάζουν ίδιες


τι νόημα έχει κι αν σου τις πω;




πρέπει να πω πως ταξιδεύω;


πως ψάχνω μήπως και σε δω;


κι αν δεν το λέω σε κοροϊδεύω;


ή μήπως μοιάζει σα' να 'σαι εδώ;




το ξέρω, ξέρεις, μα το φοβάσαι


πώς, ότι νιώθεις δυνατό


ξέρω κι εσύ αργά μου κοιμάσαι


χαμογελώντας όπως κι εγώ

τέτοια νύχτα

τέτοια νύχτα;


που ήταν κρυμμένη;


ανάσα και φόβος


με βλέμμα χαμένο


δεν έχει τέλος


κανένας δεν μένει


χωρίς να΄ χει νιώσει


καμιά νύχτα μόνος 

τι μένει;

παλιάς φωτογραφίας θλίψη


κάτω απ΄του χρόνου την σκόνη


θαμμένη 


μνήμης παιχνίδια


δίχως τέλος και αφορμή


χαμένη


χωρίς εγώ να περιμένω 


χωρίς να θέλεις να γυρίσεις


τι μένει;

πας γυρεύοντας

τι να την κάνεις την ζωή


σε μια συμβατική πορεία


χωρίς αρχή μου μοιάζει 


με τέλος σίγουρο πικρό




τι να την κάνεις φυλακή


δίχως παλμό και υστερία


τέτοια δεν σου ταιριάζει


χωρίς φωτιά χωρίς χαμό

ταξίδι μακρινό

θέλω να φύγω ένα πολύ μακρινό ταξίδι 


όσο πιο μακριά γίνεται 


τόσο που να μην φαίνεται πόσο


τόσο που να μην βλέπω τον δρόμο του γυρισμού


τόσο μακριά που να μην θυμάμαι 

χίλιους μήνες

ακόμα είναι πρωί κι εγώ δεν σε ξυπνάω
θα μείνω δίπλα σου απλά να σε κοιτάω
να δω στα όνειρα που μέσα σου χορεύουν
μέσα στα μάτια σου ποιά αστέρια ταξιδεύουν


μου φαίνεσαι μωρό που ήρεμα κοιμάται
χαμογελάει γλυκά για κάτι που θυμάται
δεν έρχεται το φως κλειστές ειν' οι κουρτίνες
θα μείνω δίπλα σου θα μείνω χίλιους μήνες


θα είμαι εδώ να σε προσέχω όσο μπορώ
θα είμαι εδώ η ανάσα σου κάθε λεπτό 
θα είμαι εδώ να σ΄ αγκαλιάζω να μπορώ
θα είμαι για μια ζωή να σ' αγαπώ 
θα είμαι εδώ


κράτα τα μάτια σου κλειστά και μη σε νοιάζει
θα είμαι δίπλα σου για ότι σε τρομάζει
να δω στα όνειρα που μέσα σου χορεύουν
μέσα στα μάτια σου ποιά αστέρια ταξιδεύουν

ως πότε;

κι όταν έρθει το τέλος θα είμαι εκεί

όχι επειδή δεν το φοβάμαι

αλλά μέχρι πότε να ζεις στο ψέμα;

μέχρι πότε ένα ψεύτικο χαμόγελο να γεμίζει την άδεια σου πορεία;

το πιο πολύ που φοβάμαι

το ομολογώ
το πιο πολύ που φοβάμαι
όταν θα πάψω να σε βλέπω στα όνειρά μου
όταν το ψέμα και η αλήθεια
θα έχουν γίνει τοίχος που δεν θα μπορώ να περάσω
και απλά θα περιμένω 
τον χρόνο να μου δείξει το τέλος
γι αυτό το τέλος δεν είμαι έτοιμος 
αλλά θα μαι εκεί για να το δω
δυστυχώς …

που έχεις κρυφτεί;

που έχεις κρυφτεί;

πίσω από τα δικά μου πρέπει;

ή πίσω από τους δικούς σου φόβους;


έχεις κρυφτεί καλά;