λέξεις, λέξεις

λέξεις, άνθρωποι, ψέμματα
κενό, λάθος
επιθυμίες ανικανοποίητες
απόψεις
επιφανειακές επαφές
τίποτα


γιατί, χωρίς αιτία
τυχαιότητα, συμπτώσεις
διάθεση εικονική
όλα
ίσως αλλού
μπορεί


τι παράνοια
μπορεί
εγώ ναι 
νιώθω
ύστερα τέλος
όλα


φθινόπωρο ψυχής
άπειρο
κενό
κοινό
διάστημα
τέλος

φυγή, απόφαση

διανοητική ανυπαρξία

συναισθηματική φοβία

φίλοι, φύλα

φύλλα στη γη

λέξεις, λέξεις

τι αξίζει πιο πολύ

καθώς οι ακτίνες περνάνε από το γυαλί
άλλοτε εστιάζουν, άλλοτε διαθλώνται
κάθε φορά δείχνουν άλλη διάσταση ζωής


χωρίς ίχνος πνευματικού κομπασμού
δίχως την αλαζονεία του πνεύματος
μόνο με διάθεση ενδοσκόπησης


μέσα από τον χρόνο που κυλάει
νερό σε ατραπούς σύμπαντος
απεραντοσύνη δεμένη στο άρμα του εγωισμού


κάθε μικρότητα που ζητάει λόγο ύπαρξης
κάθε ερώτηση που πεθαίνει χωρίς απάντηση
αποδεικνύει περίτρανα πόσο μάταιος είναι ο λόγος


σε μια μαύρη διάθεση χωρίς τέλος
παρατηρώντας πως οι σχέσεις τρέχουν 
παράλληλες γραμμές που δεν τέμνονται


ε και λοιπόν χωρίς διαμαρτυρία
με απλές πορείες τυχαιότητας, αναρωτιέσαι
τι αξίζει άραγε πιο πολύ το είμαι ή το θέλω;

η φυγή

απόψε βαδίζω σκοτεινούς δρόμους
μοναχικούς
σκιές παντού στις άκρες της πορείας
σημαιοστολισμοί ιστών παρελθόντος
περπατάω αγγίζοντας ουτοπίες
προχωράω κοιτώντας ζοφερό το μέλλον


απόψε κάθομαι δίπλα στο χθες
κουβέντες, θυμίαμα άλλων
τάματα μνημονικά
υποσχεμένα στο χρόνο
ενοχικά, λαθεμένα
προσπαθώ να τα χωρέσω όλα στο βλέμμα


απόψε κοιτάζω πίσω
δεν βρίσκω άκρη υπόσχεσης
δεν απομένει κάτι
δεν θέλω τίποτα
μόνο η σιωπή μου κάνει καλό
παρέα με ένα κύμα απεραντοσύνης


απόψε λέω να γίνει
έχει ήρεμο καιρό
ίσως να μην τρομάξουν τα πνεύματα
νομίζω πως θα αφήσουν την πορεία να ολοκληρωθεί
ίσως μου δείξουν πιο γρήγορο δρόμο
απόψε μάλλον θα φύγω

η αγάπη είναι

η αγάπη είναι κρυμμένη
εκεί που πέφτουν τα δάκρυα
εκεί που κοιτάει το βλέμμα, όταν χάνεται στο άπειρο
εκεί που φτάνει ένας στεναγμός


είναι κρυμμένη σε κάθε βήμα μετέωρο 
σε κάθε κοίταγμα κρυφό
είναι πίσω από κάθε τυχαίο άγγιγμα
χαμένη σε κάθε μελαγχολική μνήμη


η αγάπη είναι κρυμμένη σε κάθε μέρα
σε κάθε νύχτα
σε όλα τα αστέρια
σε όλα τα όνειρα


σε κάθε ανάσα που δεν βγαίνει
σε κάθε κύμα που χτυπάει στην άμμο
σε κάθε ήχο της φωτιάς σε έρημη παραλία
σε κάθε κλείσιμο των ματιών


η αγάπη είναι κρυμμένη σε κάθε λέξη
χαμένη σε ένα όνομα
σε μια πορεία ασαφή
σε κάθε τέλος και σε κάθε αρχή


η αγάπη ... είναι

κοίτα την αλήθεια

με έχεις κρύψει
μέσα σου
στις πιο απόμακρες πλευρές της ψυχής σου
αυτές που κανείς δεν βλέπει
είμαι εκεί
στέκομαι, κοιτάζω
μέσα εκεί


βγαίνω
στα ακροδάκτυλά σου
κρίνω
μέσα από το βλέμμα σου
νιώθω, μαζί με σένα
τα βράδια, ονειρεύομαι
μέσα στο μυαλό σου


με έχεις συνέχεια εκεί
η πρώτη καλημέρα
η τελευταία καληνύχτα
παλεύω να βγω
δεν μ' αφήνεις
είμαι κομμάτι σου
εκεί, μέσα σε σένα


όσο κι αν θες
κι αν προσπαθείς να μην το δεις
εκεί με έχεις βάλει
το ξέρεις
εσύ το κάνεις
ο μόνος δρόμος να φύγω
να πεις την αλήθεια


στον εαυτό σου
πες του να με διώξει
δεν είμαι εκεί εγώ
εσύ με θες εκεί
μην παλεύεις
ή άσε με να φύγω
ή άνοιξε απλά την αγκαλιά σου


κοιτώντας την αλήθεια

από ψηλά

σαν έρθει το τέλος
δεν θα 'ρθει μόνο
θα χει μαζί του λόγια
έναν επίλογο
σαν ανακοίνωση
συναισθηματικά χρωματισμένη


ίσως από κάποιον δικό
μπορεί να 'χει δάκρυα
μπορεί πολλά
αλλά σαν έρθει θα χει το κλείσιμο
σειράς πράξεων
συναισθημάτων, σχέσεων


θα χει αυτό που κανείς δεν θα θέλει
το τελεσίδικο
μετά από αυτό 
καμία μέρα ίδια
όλες θα έχουν κάτι από εκείνη
την ημέρα που θα έχει έρθει το τέλος
χωρίς τυμπανοκρουσίες


μόνο με αυτούς που αξίζει να το ζήσουν
που ήταν πάντα εδώ
για αυτούς θα είμαι εκεί
για να τους αγκαλιάσω
με το βλέμμα
και λίγο πριν φύγω θα το έχω πει


απλά
μέσα από αυτή την πέννα
πως 
κάποια μέρα 
θα δω
το τέλος από ψηλά

μόνο ψάχνω

σταυρώνω τα χέρια
σε στάση απόγνωσης
μετάνοια, πιθανή απόρριψη
άδικο να μην υπάρχει 
αυτός που συγχωρεί


διχασμένη πραγματικότητα
κομμένη σε δύο 
ένα γιατί κι ένα επειδή
απέναντι μόνο
κάποια πορεία άγνωστη


κρίμα χωρίς παραλήπτη
σκέψεις κενές δίχως απόφαση
κι όμως τόσο κοντά όλα
και τα πριν και τα μετά
και τόσο μα τόσο δυνατά


δίχως, μαζί, πουθενά
ότι μεταβάλλεται πονάει το ίδιο
κάθε φορά χτυπάει αλύπητα
είτε καλά, είτε κακά
κάθε φορά θέλει χρόνο


όλα τα βήματα τα παλεύω
δύσκολο όμως αυτό
πρέπει δύναμη
χρειάζεται όραμα
δεν έχω ... μόνο ψάχνω

στον καθρέφτη

πολύ σκληρό
πρόσωπο με πρόσωπο
κοίταγμα μέσα στα μάτια
ευθεία γραμμή
βλέμμα με βλέμμα
βαθιά μέσα στην ψυχή
εκεί που δεν κρύβεται τίποτα


κοίτα
μην τραβήξεις το βλέμμα
κοίτα καλά
μέσα εδώ κρύβεσαι
κάθε φόβος
κάθε χαρά 
κάθε όνειρο


μην τραβηχτείς από την αλήθεια
εδώ είναι
μπροστά σου ακριβώς
μην παίρνεις το βλέμμα σου από το δικό μου
πονάει, το ξέρω 
κοίτα καλά
εδώ είσαι, μέσα ευθεία μπροστά σου


τρομάζεις, αλλά έτσι είναι
η αλήθεια πονάει
θα την δεχτείς
θέλεις δεν θέλεις
μην κρύβεσαι
είναι όλα εδώ
μπροστά, σε αυτό τον ... καθρέφτη

το τελευταίο γεια

όχι δεν είναι εγωισμός
ίσως διάθεση σκληρής αυτοκριτικής 
μπορεί μια τάση εξιλέωσης
ίσως θυσία, τάμα για τα λάθη
όλα εκείνα που δεν πρόλαβα
για να μη γίνουν
να μην γεννούσαν 
όλες εκείνες τις συνέπειες


δεν είναι σκληρό
ως τιμωρία είναι απλά η μόνη
είναι εκείνο το πρέπει
αυτό που, θέλω ή όχι θα γίνει
να δείξω σε μένα
μετάνοια, πράξη εξιλέωσης
ως αποτέλεσμα όλων των σκέψεων
δικών και δανεικών


ως κατάληξη πορείας
πολλαπλών ερμηνειών
αρκεί κάποιος να δει
την στιγμή των ματιών που κλείνουν
πόσες υποσχέσεις δεν τηρήθηκαν
πόσα όνειρα χάθηκαν 
τι ήταν πολύ
και τι ήταν λίγο


και τότε απλά να πει το τελευταίο ... γεια

μην έρθεις

θες να γυρίσεις;

μην δοκιμάσεις, δεν έχω

μείνε εκεί που στέκεσαι τώρα

μέσα στην απορία

δεν μπορώ να πάω πάλι πίσω

μην έρθεις

ήρθες, έφυγες, πάλι γυρνάς

δεν θέλω

δεν μοιάζεις αυτό που ήξερα

είσαι κάτι, άλλο

μην έρθεις

μου έκλεισες τα μάτια

δεν έχω αφορμή να σε ξανακοιτάξω

δεν είσαι 

κάποτε, εγώ σε έφτιαξα

μην έρθεις

μου τέλειωσες και μου άρχισες την ζωή

ξανά και ξανά

τώρα δεν σε γνωρίζω

δεν θέλω

μην έρθεις

είσαι όπου θέλεις

μόνο για να μην φοβάσαι

δεν σε έχω πια τίποτα

ποτέ ξανά

μην έρθεις

σαν πασατέμπος στο σινεμά

η ψυχή
κουτί ξεχασμένο
σοφίτα και σκόνη
χαραμάδες είσοδος ήλιου
μνήμη απατημένη
παρατημένη
ξένη πια


τυχαία βήματα
δίπλα από το παρελθόν
όχι για κάποιο λόγο
έτσι
σύμπτωση 
με ηχηρό αποτέλεσμα


έκπληξη
παιχνίδια, χαρές
εκεί μέσα κρυμμένα
τμήματα ζωής
σκονισμένα


γιατί; 
για ποιόν;
ως πότε;
χωρίς το νήμα
δεν έχει μέλλον


δεν έχει αύριο
χωρίς το χθες
όσα χθες έχω πετάξει
στοιχίζουν
σε άλλα τόσα αύριο


κουτί
μνήμης της ψυχής
γεμάτο
όμορφα όλα
μα ξεχασμένα
σκονισμένα αλλά 


.... εκεί σαν πασατέμπος στο σινεμά

απ' την αρχή

κυκλική πορεία
αέναη
τροχιά δορυφόρου
συνεχόμενη αδιάκοπη
χωρίς αρχή και τέλος
απλή πορεία
αποφασισμένη


ελλειπτική
κάθε φορά που πρέπει
ευθεία όταν χρειάζεται ορμή
συνεχόμενη
διακοπτόμενη
επιταχυνόμενη


στόχος 
πρόσκρουση με τις επιλογές
χτύπημα σε όλα
από την αρχή
κομμάτι κομμάτι
ένα παζλ τεράστιο


ένα ένα όλα στη σειρά
έλεγχος
τοποθέτηση
συναισθήματα, αποφάσεις
απορίες, εκρήξεις
όλα εδώ μπροστά


χωρίς πρέπει
φόβο, ενοχή
όλα ξανά
εκκίνηση 
με διάθεση ενδοσκόπησης
δίχως φόβο


όλα καινούργια 
διαφορετικά
απλά
σαγηνευτικά
όμορφα
όλα ξανά απ' την αρχή

μαθαίνω από σένα

μαθαίνω από σένα
παρουσία ελπίδας
συναίσθημα πρωτόγνωρο
ενθουσιασμός καρδιάς
χαρά παιδιού

λάθος αντίληψη
διάθεση ανακατανομής
χωρίς να ξέρω
συγχώρηση δεν έχει
θυμός τεράστιος
δικάζω όπως νομίζω

ψευδαίσθηση συναισθήματος
βλέμμα χαμένο
απουσία ανθρώπου
κρίμα για όλα
τέλος σε όλα

δύσκολες λέξεις
δεν τις ξέρω
μπορεί να τις μάθω
μπορεί να ξεχάσω
μπορεί να μην φτάσω στο τέλος

παράξενη πίκρα σήμερα

παράξενη μυρωδιά έχει σήμερα η μέρα
σαν βροχή στο χώμα, καλοκαίρι
σαν μεσημέρι Κυριακής
αργά μετά από γιορτή
σαν ροδάκινα που έπεσαν στη γη


παράξενη σήμερα η μέρα
σαν μήνυμα που δεν απαντήθηκε ποτέ
γράμμα που δεν έφτασε
σαν κάποιος να μην μιλάει πια
σαν ένα μοναχικό ταξίδι


παράξενη διάθεση σήμερα
σαν αρχές φθινοπώρου
ερημιά στην παραλία
σαν ίχνη ανθρώπων που έφυγαν
χωρίς να πουν ένα αντίο


παράξενη πίκρα σήμερα
σαν κλεισμένα μάτια που αρνούνται
να δουν την αλήθεια
σαν κάτι να τέλειωσε χωρίς αναστροφή
σαν κάποιος να μου πέθανε

κοιτάζω μόνο

είπα να γράψω κάτι
έβαλα ελπίδα χαρά έρωτα
ύστερα όμως πέσαν πάνω
λύπη, καημός
μοναξιά, απουσία, σιωπή
κι όλα χάθηκαν


πήγα να ζωγραφίσω
έβαλα κόκκινο
κίτρινο, πορτοκαλί 
λευκό, γαλάζιο, πράσινο
μα έπεσε το  μαύρο
κι όλα κρύφτηκαν


έβαλα νότες
χαρούμενες, γρήγορες
παράξενες, χορευτικές
τρελές από έρωτα
όμορφες, δυνατές
μα ήρθε η σιωπή και τα σκέπασε όλα


έβαλα εικόνες 
θάλασσες, βουνά
ουρανούς, δέντρα
λιβάδια, ποτάμια
καταρράκτες
μα ήρθε η νύχτα, φοβήθηκαν, έφυγαν


έβαλα πουλιά να πετάνε
ψηλά στα σύννεφα
να παίζουν, να πέφτουν, να ανεβαίνουν
να κρύβονται, να γελάνε
να χαίρονται, να ερωτεύονται
μα ήρθε ο χρόνος και τα σκότωσε


κι όλα είναι κάτω στη γη νεκρά πια
και μόνο στέκομαι εδώ και τα κοιτάζω

πόσο μου λείπεις

τι να νιώσω 
δεν έχω κάτι
έγιναν όλα παρελθόν


τι να τραγουδήσω
δεν έχω φωνή
τέλειωσαν οι μουσικές


τι να χορέψω
δεν υπάρχει γραμμή
ξέχασα όλα τα βήματα


τι να ζωγραφίσω
τυφλώθηκα πια
δεν μπορώ να κοιτάξω πουθενά


τι να αγγίξω
τα χέρια μου κόπηκαν
δεν μπορώ να αισθανθώ


τι να γράψω
ξέχασα τις λέξεις
δεν γνωρίζω πια πως να σου πω


πόσο μου λείπεις

ένα μολύβι τελειωμένο

μετά τον χρόνο
παράξενα πράγματα
στυφή γεύση στο στόμα
αρκετή απορία
αντιφατική διάθεση
τάση φυγής
αποφασιστικότητα


μετά τον χρόνο
φίλοι
κάποιοι αγαπημένοι
κούραση ψυχής
 λίγη γνώση
αρκετό πάθος
μεγάλα λάθη


μετά τον χρόνο
περισυλλογή
ενδοσκόπηση
μια αγάπη
κι ένα μολύβι τελειωμένο
που το κρατάω στο χέρι ακόμα

για να μην ενοχλώ

πόσο λίγα νιώθουμε
όλοι μοναχικές διαδρομές
χωρίς συνάντηση
κάποιες λέξεις εδώ
κάποιες λέξεις εκεί
ίσως κάποια φορά
να καταλάβουμε


σε άλλους χρόνους
άλλες φορές
μπορεί κάπου αλλού
αλλά τελικά όχι εδώ
πόσο λίγα γνωρίζουμε
ελάχιστα από όσα βλέπουμε
τι κρίμα


και το πιο εύκολο
ο θυμός
η παρεξήγηση
ότι πιο αρνητικό
αυτό είναι το εύκολο
το δύσκολο να μάθουμε
ο ένας από τον άλλο


αν μπορούσα να ζωγραφίσω 
θα έφτιαχνα ένα πίνακα απογοήτευσης
ίσως να έβαζα μερικά δάκρυα εδώ κι εκεί
έτσι να κυλάνε αργά
σαν τροχιοδεικτικές βολές
για να δείχνουν την πτώση
αλλά τι κρίμα δεν ξέρω να ζωγραφίζω


γι αυτό μάλλον λέω να σωπάσω
έτσι για να μην ενοχλώ

τι πολύ νομίζεις πως είσαι

είσαι φως μαύρο
μαζεύεις γύρω σου πεταλούδες 
θέλουν δε θέλουν
πάνε στο θάνατο


κι εσύ
αυτάρεσκα γελάς
δείχνοντας την χαρά
της κατοχής, της ιδιοκτησίας


αφού
κοιτάς γύρω σου
τον τόπο γεμάτο
συναισθηματικά πτώματα


τότε είσαι πλήρης
ευτυχισμένη
σαν ένα φως
μαύρο που καταπίνει τα πάντα


μέσα από τον ατέλειωτο εγωισμό
του ανθρώπου που απλά
θέλει ένα χαρέμι 
συναισθηματικά φορτισμένων θυμάτων


τι μικρό μυαλό
τι λίγη συνύπαρξη
τι λίγο χώρο αφήνεις στους γύρω σου 
τι πολύ νομίζεις πως είσαι;

δεν είσαι

μακριά φωνές
χαράς, ζωής
που;
εδώ σκόνη
αιωρείται
στις ακτίνες του ήλιου


γεμάτος
όσα δεν λέω
το βλέμμα σου
γράφει απόσταση
τι να ψάξω;
δεν είσαι


τομές
χαρακιές παντού
δεν έχω τίποτα
δεν γνωρίζω
τόσα πολλά
τώρα τίποτα


χωρίς να ζω
δίχως αύριο
ίσως μάταια
κοιτάω ψηλά
μόνο χρόνος
...δεν είσαι

η πιο μελαγχολική θάλασσα

δίχως διάθεση
με βλέμμα απορίας
έκπληξης
κοιτάω την φυγή σου
τα βήματά σου 
καρφώνονται στην άσφαλτο
τρυπάνε τον κόσμο μου


περπατάς 
αφήνεις πίσω σου
ψυχές, όνειρα παρελθόν
βήμα βήμα
πυρωμένο σίδερο σε νερό
σημαδεύεις
χωρίς έλεος


κόβεις δεσίματα
τα λιμάνια παρελθόν
αποφασιστικότητα
πόσο δυνατή
μια αδιαπραγμάτευτη πορεία
αφήνεις μέσα στα μάτια μου
την πιο μελαγχολική θάλασσα του κόσμου

χειρότερο τι

χωρίς ελπίδα

χειρότερο δεν έχει

κάθε αύριο

ίδιο

εσύ να λες

πάντα τα ίδια

μέρα τη μέρα

ξημέρωμα ομοιότητα νύχτα

κάθε φορά

χωρίς ελπίδα

να κλείνεις τα μάτια

να ανοίγεις τα μάτια

να λες

να λένε

να λέτε

χωρίς να ακούει κανείς

όλα ίδια

σε μια ευθεία

προς το πουθενά

του απέραντου κενού

μόνο αυτό

έτσι είναι η άκρη

δίχως κάτι

χωρίς κάποιον

τι χειρότερο

στεναγμός

χωρίς έξοδο

χωρίς τέλος

χειρότερο τι;

όχι πια

υπάρχεις;
είσαι;
ψάχνω ακόμη
που έχεις πάει;
που ήσουν;
υπήρξες;
φοβάμαι


ήσουν
μόνο στον κόσμο μου
αστείο
μόνο στα μάτια μου
εσύ;
πουθενά
ποτέ


κι η αλήθεια;
αποφάσεις
της σκέψης
πράξεις;
ποτέ
συμβιβασμός
αξίζει;


με ρωτάς;
ήθελα αλήθεια
όνειρο
αγκαλιά
ήθελα χαρά
τώρα;
θέλω να φύγω 


μακριά
πολύ
το τίποτα;
καλύτερα
το ίσως;
όχι
δεν έχω
δεν θέλω


όχι πια

άδεια ψυχή

δεν υπάρχει χαμένος χρόνος
μόνο παράλληλος
σαν δρόμοι άτμητοι
όπως το πριν και το μετά
χωρίς να υφίσταται συνάντηση
δίχως τομή


λες κι έχει νόημα η ενδοσκόπηση
τι πιο απλό από αυτό που νιώθει κανείς
αυτό το ξέρει
ίσως και να το φοβάται
αλλά το γνωρίζει
δεν έχει έκπληξη


μεγάλη δυσκολία, ο άλλος
σαν κομμένος πίνακας
ποτέ δεν θα είναι πριν
πάντα θα αποτελεί το μετά
αυτό που όταν θα σε πλησιάζει
θα 'ναι αποτέλεσμα


χωρίς πράξεις
μόνο με πρόλογο
σε θέατρο ενός μονολόγου 
δίχως σκηνή και σκηνικά
μόνο η ψυχή μου
κι αυτή γυμνή και άδεια

χωρίς καληνύχτα

παράξενη νύχτα
τα θέλω όλα
κι όμως συμβιβάζομαι 
και με το τίποτα


λες και μου φτάνει
να λέω απλά
πώς γνωρίζω
και ξέρεις


παράξενη νύχτα
απλώνω το χέρι
να σε πιάσω, μάταια
κι όμως σε νιώθω εδώ


λες και είσαι κρυμμένη
κάπου δίπλα
κάπου μέσα μου
και με κοιτάζεις


παράξενη νύχτα
προσπαθώ να θυμηθώ την φωνή σου
και μου τρυπάει το μυαλό
η σιωπή


κι όμως μου φτάνει
που είσαι εδώ κάπου
μέσα στο χώρο
μέσα στο παρόν μου


παράξενη νύχτα
είναι από αυτές που δεν τελειώνουν
μετράω τις ώρες μα τίποτα
δεν αλλάζει ο χρόνος


λες και μου κόλλησες τα ρολόγια
στις δικές σου στιγμές
σε όλες αυτές
που μου αφήνουν σημάδια σου


παράξενη νύχτα χωρίς ... καληνύχτα

ο χρόνος δάσκαλος

νιώθω αδύναμος μπροστά στο χρόνο

ελάχιστος, μηδενικός

χωρίς ύπαρξη

με πηγαίνει όπως θέλει

άλλες φορές με πετάει ψηλά

άλλες πάλι με συνθλίβει χωρίς οίκτο

είναι στιγμές που με τεντώνει

από την μια άκρη της γης στην άλλη

άλλες πάλι με σμικρύνει

σαν κόκκο σκόνης

που γίνεται ένα τίποτα

από τον άνεμο της ζωής

νιώθω να με ορίζει 

μου μαθαίνει να γελάω

να κλαίω, να θυμώνω

χωρίς σειρά, μόνο να νιώθω

είναι δάσκαλος

με τεράστια γνώση

νιώθω αδύναμος μπροστά στο χρόνο

μόνο αυτός ξέρει

πότε θα κοιτάξω μακριά

πότε θα σηκωθώ με προσμονή

πότε θα είμαι έτοιμος για όλα

μόνο αυτός μου τα μαθαίνει

μαζί σου

παιδεύω την ψυχή μου
της βάζω δύσκολα
έτσι, για να μάθει
να νιώθει ότι της κατεβαίνει


της λέω για όνειρα
μικρά, μεγάλα 
παλιά, καινούργια
για να κοιτάει μακριά


της μιλάω για παιχνίδια
σκουριασμένα, ξεθωριασμένα
γεμάτα σκόνη, στο ράφι
που δεν τα 'χει παίξει κανείς καιρό


της λέω για ταξίδια
με τέλος, χωρίς τέλος
με κόσμο, με φίλους
με φίλους ξένους


της λέω για χρόνια
παιδικά, σχολείου
δασκάλους, λάθη
για καιρούς


της λέω για καλοκαίρια
χειμώνες, γιορτές
θάλασσες κι ουρανούς
για βόλτες και νύχτες


μα δεν της λέω για σένα
όχι για το αύριο
δεν θέλω να μάθει
θέλω απλά  ... να το ζήσει μαζί σου

μια αγκαλιά

έχεις μυαλό;
έχω θολό
έχεις κενό;
έχω πονώ


είσαι καλά;
λείπουν πολλά
τόσα πολλά;
ναι με χαλά


έχεις καιρό;
έτσι θαρρώ
πάμε χορό; 
τι να χαρώ;


έχεις φωνή;
όχι ικανή
τι σε κινεί;
με συγκινεί


έχεις χαρά;
κάποια φορά
δες καθαρά
δεν μ' αφορά


έχεις μιλιά;
δίχως φιλιά
μάτια μελιά;
μια αγκαλιά

χαμόγελο

δεν είναι εμπόδιο ο χρόνος

ούτε την απόσταση τρέμω

είναι μόνο να πω πως θέλω

βάζω την φτερωτή μου ψυχή

και πηδάω στον αέρα

γρήγορα περνάω τα βουνά

εύκολα την θάλασσα

δίχως κόπο καρδιάς

όσο μακριά κι αν είσαι

όσο ένα μικρό σου γέλιο, θα μαι εκεί

κράτα διάθεση

δεν αργώ σε λίγο φτάνω

να μαι λοιπόν

με βλέπεις σε κοιτάζω

είμαι πίσω στον ορίζοντα

γύρισε μην φοβάσαι

ναι πράγματι 

αυτός που κοιτάς τώρα

εκεί έχω κρυφτεί

πίσω από τα βουνά

όχι δεν ήρθα να σε πάρω

ήρθα μόνο να σε δω λίγο

έτσι για μια στιγμή

σαν δοκιμή διάθεσης 

και να σου αφήσω μόνο 


αυτό το χαμόγελο

μου λείπεις

η σιωπή σου 
με χτυπάει αλύπητα
ψάχνω το τυχαίο άγγιγμά σου
εκείνο το βλέμμα
ξέρεις
αυτό που περνάει ανάμεσα σε όλους


θυμάσαι 
κάθε μέρα κάποιες φορές
χωρίς κανονικότητες
άλλοτε με θυμό
ίσως με απορία
με κάποια κρυφή συνεννόηση


το ξέρεις
τα βήματα που πατάνε
πάνω στα δικά σου
ακολουθούν πορείες
αργά αργά
έτσι για να δω ποιος είναι ο κόσμος σου


όχι για να σε μάθω
αλλά για να μάθω από σένα
το άλλο
αυτό που υπάρχει
σε ένα κομμένο λουλούδι
σε ένα ψιθύρισμα ανάμεσα σε όλους


αγαπημένη
λέξη δύσκολη
όχι από αυτές που τις ξοδεύεις
μου λείπει η ευθεία σου
μου λείπει η εικόνα σου
μου λείπεις

για σένα

ζωγράφισα ένα μονοπάτι
έχει πολλά
δέντρα, σκιές, αγκάθια, λουλούδια
έχει κρυμμένες στροφές
ανηφόρες, κατηφόρες
έχει μοναξιά, παρέες


έβαλα πολλά χρώματα
έχει ουράνιο τόξο
παιχνίδια 
άλλα πεταμένα άλλα αφημένα
έχει λέξεις που περιμένουν
άλλες να τις βρεις άλλες να τις ψάξεις


δεν έχει αρχή 
δεν έχει τέλος
έχει παραξενιά έχει φωνές
έχει γέλια έχει χαρά
έχει φωλιές με κλάμα
αυτές τις έκρυψα


έχει παιδιά
έχει σύννεφα και βροχή
έχει ήλιο και φεγγάρι
έχει μέρες και νύχτες
έχει όνειρα χαμένα και αληθινά
κι όλα αυτά τα έβαλα εκεί 


για σένα

όταν φύγω

όταν φύγω θα αφήσω
 μια γραμμή πίσω μου
σε κάθε σημείο που θα κόβεται
θα έχω ένα λάθος
αμέσως μετά θα έχω μια αρχή
ύστερα ένα τέλος


αν κάποιος την ακολουθήσει
θα βρει στροφές
πάνω κάτω
θα βρει αφημένες λέξεις
κουτιά με συναισθήματα
όλα θα είναι δεμένα με την γραμμή


κανένα από αυτά δεν θα ανοίγει
κανένα δεν θα είναι κλειδωμένο
όλα θα ανήκουν σε αυτή την πορεία
σαν τραίνο σε συναισθηματική διαδρομή
που κάθε φορά κινδυνεύει με εκτροχιασμό
και κάθε φορά κάτι γίνεται και σώζεται


αν κάποια φορά γυρίσω πίσω
κοιτάξω αυτή την γραμμή
αυτή με τα λάθη την αρχή και το τέλος
της κάθε φοράς
τότε θα πω πως όλα αυτά
καλώς έγιναν


και θα αρχίσω την γραμμή
πάλι στην ίδια πορεία
όχι γιατί θα την γνωρίζω
μα γιατί όλα όσα έγιναν
έτσι έγιναν
και πια το καταλαβαίνω πως τ' αγαπάω

σε είδα στον ύπνο μου

σε είδα στον ύπνο μου εχθές
πτήση στου νέφους τις κορφές
στον ουρανό αργά αργά
μια αγκαλιά έτσι απλά
χωρίς συναίσθημα ή γιατί
έτσι απλά ψηλά μαζί


σε είδα στον ύπνο μου ξανά
ήμασταν δυό κι οι δυό ψηλά
αργά αργά στον ουρανό
μές του γαλάζιου το κενό
και ήταν όμορφα καλά
τόσα που ένιωθα πολλά


σε είδα στον ύπνο μου λοιπόν
χωρίς το χθες μόνο παρόν
να σου γελάω να μου γελάς
ψηλά στα σύννεφα μεμιάς
χωρίς μπορεί χωρίς γιατί
χωρίς να φταίμε από ντροπή

μούσα μου πέθανες

μούσα μου εσύ τυφλή
που τόσα βράδια έμεινες κοντά
να μου μαθαίνεις λέξεις και αισθήματα
αλήθειες μα και ψέματα
της τρέλας προσμονές 
για ένα αύριο γλυκό
σαν καραμελωμένο μήλο


μούσα μου εσύ τυφλή
που τίποτα λες δεν είδες 
μα και ποτέ δεν θα 'χεις
ξανά ταξίδια τέτοια
ποτέ σου δεν θα βρεις
ούτε και θα το νιώσεις
αυτό που ονειρεύτηκα απλόχερα να δώσω


μούσα μου λατρεμένη απόψε πέθανες
και έφερες μαζί
το τέλος της αρχής μου
συνέχεια θα 'χω δύσκολη
μα δίχως πηγαιμό
τι νόημα έχει η Ιθάκη
και να σε βρω ξανά δεν θα σε ξέρω

αντίο

δεν θέλω να σε ξαναδώ
πάλι με τέλειωσες
έδωσα μια κι έσβησα το πρόσωπό σου
από εκείνο τον μαυροπίνακα
ξέρεις εκείνο το πρόσωπο με την κιμωλία


ένας κύκλος μεγάλος
ένα χαμόγελο
εσύ όλα
τα έσβησα, δεν ήσουν εδώ
η φαντασία μου σε είχε φέρει


δύσκολο μου είναι
μα πιότερο δύσκολο να σε κρατώ
χωρίς να θέλεις
καλύτερα να τελειώσεις έτσι
σε μια βραδυά χωρίς φεγγάρι


έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν ήσουν
εγώ σε είχα φανταστεί
με ένα πρόσωπο μεγάλο φωτεινό
ξέρεις ένα χαμόγελο
σε ένα κύκλο εσύ


κι εγώ έξω από εκεί
απλά να σε κοιτάζω
όχι όπως είσαι
μα όπως σε φαντάστηκα
τι λάθος


καλύτερα να τελειώσεις απόψε
να μην θυμάμαι
αύριο που θα ξυπνήσω να 'ναι αλλιώς
να σε δω και να μην σε βλέπω
καλύτερα να 'ναι έτσι το τέλος


αντίο

λάθος ξανά

έχεις κρυφτεί καλά
πίσω απ το μεγάλο σου δάχτυλο
πώς να σε δω;
δεν γίνεται καλύτερη κρυψώνα
δεν γίνεται


ακούς λόγια πολλά
όμως κρατάς αυτό που θες
κι ύστερα λες
δεν είδα δεν άκουσα δεν κατάλαβα
δεν είδα


μάταιο να ανοίγεις
να κομματιάζεις ότι πιο κρυφό
και να το βρίσκεις πεταμένο
πατημένο στο δρόμο κάτω
κάτω στο δρόμο


τι λάθος ξανά
και πάλι τα ίδια
πάλι μια βόλτα ψυχής
πάνω σε ενοχές αλλοτινές
πάλι

απόψε

απόψε κάνει πίκρα
τη νιώθεις γύρω σου
έρχεται σιγά σιγά 
κρυφά δεν προλαβαίνεις
είναι απότομη
χωρίς έλεος


απόψε κάνει μοναξιά
είναι σαν σιωπή
ερημιά σε άδεια πόλη
καλοκαίρι καταμεσήμερο
δεκαπενταύγουστος
μόνο η δική σου σκιά


απόψε κάνω λάθη
δεν έμαθα καλά
ίσως και τίποτα
μπορεί και ποτέ
δεν πειράζει
δεν προσπαθώ πια

πώς τα χώρεσε το χαμόγελό σου;

πώς τα χώρεσε το χαμόγελό σου;


τόσα βράδια με αστέρια και δροσερό αέρα
τόσες νύχτες στην ακροθαλασσιά 
το νερό να έρχεται και να φεύγει ήρεμα
τόσα ταξίδια μόνο με δρόμο
με έκπληξη του πηγαιμού


πώς τα χώρεσε το χαμόγελό σου;


τόσα λόγια χωρίς ιδιοτέλεια
μόνο αλήθειες
κι όλες συναίσθημα
αληθινό, γεμάτο, δυνατό
με τρόπο πρωτόγνωρο


πώς τα χώρεσε το χαμόγελό σου;


πρωινά με προσμονή με θέλω
βήματα σε άγνωστες πορείες
αγγίγματα τυχαία 
χωρίς λάθη χωρίς σκοπό
μόνο με μια καλημέρα


πώς τα χώρεσε το χαμόγελό σου;

πόσο πολύ είναι το λίγο

τρέμω κάθε φορά που σε κοιτάζω
χοάνη τα μάτια σου με δύναμη δίνης
όταν σωπαίνεις ο ήχος σου με κάνει να φοβάμαι
τι όνειρο να είναι αυτό που έχω μπει;


ακολουθώ τα βήματά σου με το βλέμμα μου
παρακαλώντας να σταθείς και να κοιτάξεις πίσω
πόσο θέλω να καταλάβεις όσα δεν λέω
πόσο πολύ προσπαθείς να δείξεις χωρίς ιδέα


κι όμως πάλι από την άλλη σκέφτομαι
ποιος είμαι εγώ για να ζητάω από σένα
ότι κι αν μου δίνεις το δέχομαι σαν φως τη νύχτα
πόσο πολύ είναι το λίγο που μου χαρίζεις τελικά

όσα σου πρέπουν

δεν ξέρεις ποτέ τι πρέπει να κάνεις
λες και όλα είναι καρπός ενστίκτου
την μια είσαι εδώ και χαίρεσαι
την άλλη όλα γυρνάνε σαν τρελά στην λογική σου


τότε είναι που παίρνεις δρόμο
βάζεις μπροστά την ευθεία
και αρχίζεις να πετάς ή να κρατάς
στο τέλος μαθαίνεις τι έγινε


καθώς τα χιλιόμετρα γίνονται χρόνος
την μια στιγμή πετάς όσα πρέπει
την άλλη μαζεύεις και κρατάς όσα σου πρέπουν
μ αυτό τον απλό τρόπο χτίζεις το νέο σου αύριο


έτσι μαθαίνεις από αυτό που πέρασε
περιμένεις αυτό που έρχεται
ονειρεύεσαι ότι θα ήθελες να έρθει
και ζεις ότι μπορείς γιατί ο χρόνος είναι αδυσώπητος

στο βλέμμα σου

πόση δύναμη σε ένα βλέμμα

χάθηκα μέσα του πριν λίγο πάλι

σαν ανεμοστρόβιλος με σήκωσε ψηλά

διάφανο νερό με δρόσισε

σύννεφα λευκά που πετάνε με πήρανε

άνεμος δροσερός απογευματινός καλοκαιριού με άγγιξε

πόση ελπίδα σε ένα βλέμμα

πως ίσως κοιτάξω από κοντά αυτά τα μάτια

ίσως μ αφήσεις να ψάξω αυτή την ψυχή

ίσως μπορέσω να δω τον κόσμο μέσα του

ένα κόσμο άλλο πιο φωτεινό

ίσως μια μέρα να γίνει

πόση απουσία σε ένα βλέμμα

πόσος καημός όταν κοιτάζω μέσα του

έψαξα τόσες φορές να το βρω

μάταια προσπάθεια δίχως τέλος

πόσος χρόνος έχει περάσει μαζί του

πόσο αργά μπορεί να μετράει κανείς

ντόμινο

στην θλίψη ταιριάζει η απορία

στην απορία δένει το γιατί

ένα γιατί έρχεται μετά από πράξη

κάνεις πράξεις μετά από όνειρα

ονειρεύεσαι κάθε φορά που ζεις

ζεις επειδή έχεις αισθήσεις

αισθάνεσαι επειδή ακόμα θέλεις

επιθυμείς αφού ανοίγεις τα μάτια σου

ανοίγεις τα μάτια σου επειδή υπάρχεις

υπάρχεις επειδή κάποιος είναι δίπλα σου

είναι δίπλα σου επειδή σε θέλει

σε θέλει επειδή του δίνεις

του δίνεις επειδή νιώθεις όμορφα

νιώθεις όμορφα επειδή χαμογελάει όταν σε κοιτά

σε κοιτάζει επειδή είσαι η αγάπη

έγινες η αγάπη επειδή κάποτε ήσουν θλίψη

δεν υπάρχεις

μοιάζεις κάτι τόσο μεγάλο

κι όμως

δεν σε ξέρω καλά

σε κοιτάζω μα βλέπω μέσα από το σώμα σου

μακριά σε άλλους κόσμους

λες και είσαι φίλτρο αντίληψης

πάω να αγγίξω το χέρι σου

την μια εδώ μπροστά μου

την άλλη απουσία

ακούω την φωνή σου

λόγια όμορφα τρυφερά με σαγηνεύουν

κι όμως είναι φωνή από το μυαλό μου

ανοίγω τα χέρια μου αγκαλιά

σε βλέπω έρχεσαι ένα χαμόγελο φωτεινό όλη

κι ύστερα όλα είναι μοναξιά

κι όσες φορές κι αν παλέψω

με την αλήθεια και το όνειρό μου

τόσες φορές θα χάσω αφού

δεν υπάρχεις

το τέλος

το τέλος θα έρθει
αργά σταθερά
σαν μια απόφαση ζωής
με σιγουριά
δίχως ενοχή και επιθυμία
σα να ήταν 
κουμπί που γύρισε


θα είναι στιγμιαίο
ακαριαίο σαν ευχή από τρεις
πρόσκρουση αναμονής και ολοκλήρωσης
δέσιμο αιτίας αποτελέσματος
δίχως προσπάθεια
έτσι με απλό τρόπο
σαν βιβλίο που τελείωσε


ύστερα θα είναι μνήμη
ιστορία μικρή με ήρωες
βλέφαρα που έκλεισαν
κερί που έλιωσε στο χρόνο
δίχως λάθη
σαν προϋπάρχουσα γνώση
που την ξέραμε καλά από πριν
κι οι δυό

κι έφυγα πάλι

με τα κομμένα μου φτερά 
απ' της ζωής τις συμπληγάδες


γέμισα ένα κουτί εγώ
για της ψυχής μου τις μαινάδες


κι είπα να έρθω να σε βρω




μα είχε τελειώσει η γιορτή
είχε χαθεί ο κόσμος όλος


ήμουνα μόνος σιωπηλός
καμβάς ονείρων μου ο θόλος


κι είπα να φύγω κι από δω




να πως τα βήματα βαριά
να πως το μέλλον μοιάζει ξένο


κι ίσως να πρέπει να χαθώ
παρά εδώ να περιμένω


κι έφυγα πάλι κι από δω

τόση μεγαλοσύνη

άγγιξα την πέτρα
με την καρδιά και το ένστικτο
ένιωσα την μνήμη της γης
τόσα πολλά


μια χούφτα χώμα
σήκωσα το χέρι ψηλά
άνοιξα τα δάχτυλα άφησα την σκόνη
πέφτοντας ενώθηκε με τον άνεμο


γύρισα το βλέμμα πάνω
σταγόνες άρχισαν να πέφτουν
έγιναν ένα με την σκόνη 
που πετούσε στον αέρα


γύρω όλα άλλαζαν χρώματα
κάθε φορά ήταν άλλη εικόνα
κάθε φορά γίνονταν ένα 
ίδια με την διάθεσή μου


τόσο απλά όλα ενώθηκαν
το νερό με την σκόνη
ο άνεμος μαζί τους
και όλα πάνω στην πέτρα


κι εγώ εκεί να ψάχνω
στη μνήμη μιας γης παλιάς
να κρυφοκοιτάζω σκέψεις 
παλιές που έκαναν άλλοι πριν


τι λίγος που είμαι
πόσο λίγος να καταλάβω
δεν χωράει στο μυαλό μου
τόση μεγαλοσύνη

τα μπαλόνια

μέρα τη μέρα μάζεψα αέρα
κάθε φορά που σε κοίταζα ανάσαινα βαθιά
γέμιζα μέσα μου λίγο λίγο
κι ύστερα έπαιρνα ένα μπαλόνι και το φούσκωνα


πήρα το άσπρο το γέμισα
το άφησα να πετάξει ψηλά στο φως
ένα την μια μέρα ένα την άλλη
φώτισε ο ουρανός περισσότερο


πήρα το κίτρινο έβγαλα τις ανάσες που μάζεψα
το φούσκωσα, το άφησα να πάει στον ήλιο
έστειλα μαζί του κι άλλα πολλά 
η μέρα γέμισε, μεγάλωσε, έγινε άλλη


πήρα το μπλε, πήρα πολλά, είχα ανάσες
φούσκωνα λίγο λίγο, τόσα πολλά
τα έριξα από ψηλά και πήγαν όλα μαζί
στη θάλασσα έπεσαν και την μεγάλωσαν


πήρα το κόκκινο, το γέμισα αέρα
πολλά μαζί, αργά αργά, έγιναν ένα
τα έριξα μακριά μα γύρισαν όλα πίσω
μπήκαν στην καρδιά μου, φούσκωσα τρελά


πήρα το μαύρο και το φούσκωσα
πήρα πολλά μαζί και τα άφησα
γέμισαν τη νύχτα και την έκαναν πιο μεγάλη
μα εκείνη έγινε πιο σκοτεινή και πόνεσα


πόσο να αντέξω αυτές τις ανάσες
δεν ξέρω πια τι άλλο
πόσο πρέπει να φουσκώνω πια
μην με κοιτάζεις άλλο δεν μπορώ

ξεθωριάζεις

παρακαλάω να μην φυσήξει απόψε
έχει μείνει στη ζωή μου η μυρωδιά σου
φεύγω, γυρίζω, την αντιλαμβάνομαι
προσπαθώ να την κρατήσω στη μνήμη μου


παρακαλάω να μην ξημερώσει απόψε
έχει μείνει στα όνειρά μου η σκιά σου
τα κοιτάζω ξανά και ξανά
προσπαθώ να τα ονειρεύομαι ακόμα


παρακαλάω να μην ξυπνήσω απόψε
να μείνω με χαμόγελο στο πρόσωπό μου
αυτό που ήρθε από την σκέψη σου
προσπαθώ να μπω στο όνειρο μέσα


παρακαλάω να γυρίσεις απόψε
σιγά σιγά η μνήμη μου σε χάνει
χωρίς καινούργια εικόνα ξεθωριάζεις
προσπαθώ να σε κρατήσω ζωντανή

χιλιοειπωμένη ιστορία

σήμερα έγειρα
μαζί με τον ήλιο
όλα μου φάνηκαν φυσικά
σαν μια ροή


λόγια
όνειρα
επιθυμίες
σε ένα τσουβάλι


ένα χέρι μέσα
χωρίς να ξέρεις τι θα βγει
μια λοταρία
από ίσως


δεν έχει τέλος
μα πρέπει
όπως μπορώ;
ή όπως θέλω;


και ποιος θα τρομάξει περισσότερο;
χωρίς δικαιολογίες
δίχως πιθανότητες
όλα μοιάζουν


και ότι μείνει;
απλά ιστορία
μικρή
χιλιοειπωμένη


ασήμαντη
για κάποιους
και μεγάλη για άλλους
που ήταν και είναι ακόμη

τι τέλος

έκλεισα τα μάτια
τα σφάλισα με τα χέρια μου
έσφιξα τα δόντια μέχρι που πόνεσα
αφέθηκα


αργά λύθηκε το σώμα
σιγά σιγά κατέβαινε τα μέτρα
η ανάσα μου ακανόνιστη
λίγο λίγο ξεπέρασα τον φόβο


άρχισα να απορώ 
πώς ο χρόνος γινόταν τόσο μεγάλος;
η αίσθηση του κενού με ανησύχησε
μπόρεσα να το νικήσω


δεν άνοιξα τα μάτια 
αισθανόμουν τη σύγκρουση που ερχόταν
δεν μπορεί να είναι ακόμη μακριά
και τότε έγινε


μόνο τότε άνοιξα τα μάτια
ένιωθα σιγά σιγά την άνοδο
έφευγα από το σώμα
ανέβαινα ψηλά ανάποδα τον γκρεμό 


κοιτώντας από μια απόσταση γαλήνης
τι ψέμα έζησα
τι λίγο που ήταν
τι τέλος

δεν ξέρω

με μια στυφή γεύση στο στόμα
μια έντονη αίσθηση απώλειας
κάτι το νιώθω μου τελειώνει
λες και τον κύκλο του έχει κλείσει


όχι πως έχω για να αφήσω
έτσι δεν έκανα ποτέ μου
μισός εδώ μισός στο τέλος
χωρίς να ξέρω τι θα γίνει


αρχή και τέλος όλα ένα
δεν ξέρω πως να ξεδιαλύνω
όλα εδώ και όλα χαμένα
δεν ξέρω τι θα αποφασίσω

εγώ εδώ

εγώ εδώ

να δες με ζω

κοιτάω

ψάχνω να βρω

τώρα καιρό

ζητάω

εγώ κενό

τόσο κοινό

πατάω

κι έχω καιρό 

που είμαι αλλού

πετάω

ίσως μπορεί

πολλά γιατί

μιλάω

εκεί εδώ

μα δεν μπορώ

περνάω

εγώ εδώ

μακριά να ζω

χωράω

μα δεν θα βρω

τρόπο να βγω

πονάω