πολλά στον χρόνο πίσω
σκιές μένουν αφημένες
κινούμενα εκκρεμή του ανέμου
της λησμονιάς δεμένες
στίγματα πλάνων ονείρων
μες σε κουτιά χωμένα
αέναα προσμένουν
από ανάγκη κρεμασμένα
κι ένα μικρό σκουριό
και μισοπεθαμένο
τρόμαξα μόλις φάνηκε
να λέει σε περιμένω
κρύφτηκα μες στον βλέμμα του
στάθηκα μπρος στα λόγια
τόσο απλά με ρώτησε
πόσο μακριά υπόγεια
με τράβηξαν με πήρανε
καιρό από κοντά του
κι απ' τ' άλλα όλα τ' αδέρφια του
κι απ' όλα τα δικά του
δικά σου όλα μου πάνε
γεννήματα ψυχής σου
μέσα στη νύχτα ήρθαμε
και μέναμε μαζί σου
πόσο να μείνω στη σιωπή
πώς να αφήσω σκέψεις
πόσο καιρό χρειάστηκα
να ακούσω τέτοιες λέξεις
ίσως αυτή η προσμονή
ανάγκη της ψυχής μου
κι αυτό το βράδυ εδώ γυρνώ
κριτής μου της ζωής μου
