Εχω θυμώσει
με μένα με σένα
με όλους

κρυβόμαστε
πίσω από ψέματα
όμορφα

πρώτος εγώ
χωρίς σκέψη
φταίω

Η ζωή είναι ποίηση

Η ζωή  είναι γεμάτη ποιήματα
Χωρίς δεύτερη σκέψη
Πηγαία ταξιδιαρικα
Χωρίς ενοχές

Κι όταν κάποτε τελειώσει
Μετράει πόσες φορές έκλαψε κάποιος
Πάνω από σκέψεις
Και μοναξιά

Μα μέχρι τότε έχει ταξίδι
Άγνωστο και διάθεση
Ψάξιμο και χαμό
Φιλοσοφία και προβληματισμό

Γι αυτο η ζωή είναι ωραία
Επειδή δεν είναι προβλέψιμη
Και πάντα θα γίνεται η πιο
Όμορφη έκπληξη

Εκεί ακόμη υπάρχω

Ξέρεις ...
εκεί κάτω από το δέντρο
ακόμη είναι κρεμασμένη μια κούνια
πάνω της ακούγεται ένα γελάκι
και ένα βλέμμα παιδιού ακόμη ατενίζει το πέρα

εκεί δίπλα στο χώμα
ακόμη σκάβει ένα φτυαράκι
πετώντας ολόγυρα χαλίκια
και φωνάζοντας χαρούμενα ακατάληπτα λόγια

εκεί πάνω στο βουνό
ακόμη υπάρχει ένα βλέμμα γεμάτο επιθυμία
με νύχτα και αστέρια γεμάτο
μουσικές και κουβέντες ακόμη ακούγονται

εκεί κάτω στην θάλασσα
ακόμη υπάρχουν τα σώματα
γεμάτα από νερό και αρμύρα γύρω τους
προσπαθώντας να ζήσουν

εκεί στο χώρο παντού μοιρασμένα
ακόμη υπάρχουν λόγια, διάθεση και αγάπη
και όνειρα μικρά μεγάλα
που άλλα έγιναν και άλλα όχι

ακόμη εκεί στον χώρο αυτό
υπάρχουν τα όνειρά μου
και αν περάσεις βράδυ
θα τα ακούσεις σαν παιδικές φωνές

να σε καλούν από μακριά
λες και παγιδεύτηκαν σε μια άλλη διάσταση
και πασχίζουν να λυτρωθούν
επειδή ακόμη είναι δεμένα με εμένα

ξέρεις ... εκεί ακόμη υπάρχω εγώ

Ακόμη

Κράτα στιγμές να τις γεμίσεις με χαμόγελα αληθινά

Να τις έχεις για όσες φορές ο καιρός θα χαλάει

Βοηθάνε ξέρεις … είναι λυτρωτικές

Γράψε σκέψεις που σε κρατάνε σε τούτο τον κόσμο

Να τις θυμάσαι όταν θα θέλεις να δακρύσεις

Χρειάζονται … για μοναχικές νυχτερινές ώρες

Κοίτα μπροστά και χρωμάτισε το μέλλον

Είναι δικό σου, εσύ πρέπει να το χτίσεις

Σου αξίζει … έχει ανθρώπους που σε αγαπάνε … ακόμη

Αληθινά ένα με εσένα

Ψάχνω να σε βρω ακολουθώντας
γραμμές που αφήνεις μέσα στο χρόνο
μετρώντας δευτερόλεπτα παρουσίας
κόντρα σε αιώνες έλλειψης

Αναζητάω το πέρασμά σου
μήπως κλέψω ένα βλέμμα σου
να το αποτυπώσω στο άπειρο
μήπως και γίνει κομμάτι της ψυχής μου

Ακυρώνω το χάσιμο των λαθών
όσων γύρισαν το βλέμμα αλλού
γεννώντας διάθεση ορκισμένων εχθρών
ζητώντας σου να μείνεις εδώ ξανά

Κρατάω μια πιθανότητα ύπαρξης
τυχαία δήθεν μα ελπίζοντας εσκεμμένη
δεμένη πίσω από πάθος, πόθο στα μάτια
προσπαθώντας να είμαι αληθινός

αληθινά ένα με εσένα

Ο θάνατος νικιέται

Ο θάνατος νικιέται μόνο με μνήμη
με κουβέντα με ποτό και γέλιο
τέτοιο που να θυμίζει χωρίς να σβήνει
ότι ο άνθρωπος άφησε πίσω του

Ο θάνατος ξεχνιέται με παρουσία
με θυμό και κλάμα και αντίδραση
ικανή να σταματήσει τον χρόνο
διατηρώντας το πρόσωπο ίδιο

Ο θάνατος περνάει μόνο με θέλω
με ελπίδα με όνειρα και πέταγμα
ψηλά μακριά με θάρρος και πάθος
δύναμη που αποκτιέται από μέλλον

Ο θάνατος χτυπιέται μόνο με κόσμο
με ανθρώπους διάθεση και χρόνο
αρκετό για να στρέψει αλλού το βλέμμα
για να μπορέσει κανείς να θυμάται

Ο θάνατος νικιέται μόνο με ζωή
με επόμενα βήματα παρέα μαζί
με όλους εκείνους που ξέρουν
και με όλους εκείνους που θέλουν

να θυμούνται

Σε φοβάμαι, σε περιμένω

Πετάω μαζί σου και χάνομαι
γραμμή πίσω από την πορεία σου
ανήμπορος να φύγω να χαθώ
ακολουθώντας τα δικά σου όνειρα

χαμένος πίσω από εσένα 
καημός ανομολόγητος κρυφός
χαμένος πίσω από τον λόγο
κρυμμένος πίσω από το βλέμμα

κι όμως τόσο αληθινό βήμα
φοβισμένο τρελό διστακτικό
ακολουθεί τα λόγια το βλέμμα
τις κρυφές ματιές όσες δεν φαίνονται

παράξενο πόσες φορές πέταξα
σήμερα μαζί σου και ξάφνου
σε έβρισκα μπροστά μου 
εκεί που δεν το περίμενα πως θα έρθεις

είσαι ταξίδι, σε φοβάμαι, σε περιμένω
δεν φεύγω

Ξέρω έχεις χαθεί κάπου πίσω από τα σύννεφα
να ξέρεις όμως πως αφού η γη γυρίζει θα μείνω εδώ
να περιμένω να σε δω να έρχεσαι πάλι

Πόσο θα ήθελα να ήσουν εδώ

Μεγάλη πίκρα νιώθω.
Κλωτσάς όλες εκείνες τις στιγμές που τις μέτρησα με δάκρυα
Στιγμές που με κράτησαν ξύπνιο νύχτες να σε κοιτάζω την ώρα που κοιμάσαι
Ελπίζοντας να γελάς μέσα στα όνειρά σου

Πολύ σκληρό το βλέμμα μου.
Το σμίλεψε η ανυπομονησία και η απογοήτευση για το μεγαλείο της ψυχής σου
Αυτό που εσύ δεν πιστεύεις αλλά που εγώ έχω κάνει όνειρο και το κοιτάζω συνεχώς
Προσμένοντας να φτάσεις εκεί που μπορείς

Μαζί σου ήμουν πάντα
Ήθελα να χτίσω φτερά στην πλάτη σου να πετάς και να χαίρεσαι την ζωή σου
Δεν θέλησα ποτέ να σε κρατήσω σε κλουβί με αλυσίδες και χαμένα όνειρα
Αφού τα δικά σου είναι και δικά μου όνειρα

Ίσως να καταλάβεις κάποτε
Ο χρόνος είναι σκληρός και όχι θυμός ανάμεσά μας σκληρός και τελεσίδικος
Όταν θα έχουν όλα τελειώσει τότε θα είσαι κι εσύ ένα ακόμη μετανιωμένο πικρό χαμόγελο
Που θα στρέφει το βλέμμα σου στο κενό

Λυπάμαι για τις άκρες που αγγίξαμε
Θα ήθελα να μπορούσα να γυρίσω πίσω τον χρόνο να αρχίσουν όλα ξανά
αλλά θα έχανα όλη την χαρά όσων έχουμε ήδη περάσει κι όλα είναι κομμάτι μας
Και δεν τα αλλάζω με τίποτα ποτέ

Πόσο θα ήθελα να ήσουν εδώ

Με φόβο

Δεν φταίω
συνήθως καταδυναστεύω ότι νιώθω
το κρύβω
άλλοτε σε χαμένες στη λήθη στιγμές
άλλες φορές
σε θολές ανέκφραστες επιθυμίες

Τούτη τη φορά
είναι άλλη γεμάτη δύναμη
αδύνατο να δύσει
φαίνεται κυρίαρχη
χάνεται πάνω σε χρόνο
φυτρώνει δίπλα σε διαθέσεις
βαδίζει στηριγμένη σε όνειρα

Δεν φταις
η επιστροφή σου ορίστηκε
δεν επιδιώχθηκε
μαζί σου έφερες πολλά
αγγίγματα, αισθήσεις ξεχασμένες
ενοχές, όνειρα
εσύ τα έβαλες
στη μέση μιας έρημης ψυχής
με ένα σου βλέμμα
τα φύσηξες και ορθώθηκαν όλα στον αέρα

Δεν ξέρω
τι το κάνει τόσο δυνατό
μπορεί ο χρόνος
μπορεί η στιγμή, ίσως η αδυναμία
είναι όμως τόσο πολύ
που η προσμονή σου
με κάνει και κοιτάζω
με φόβο προς τα κάτω

στην γη

Μην ρωτάς το πότε
κάθε φορά που σου λέω μου λείπεις
μην ψάχνεις το βλέμμα μου
κάθε φορά που κοιτάζω μακριά
μην 

Πώς χώρεσε τόση μοναξιά σε ένα κοίταγμα φευγα

Τις νύχτες

Θέλω να χαράξω μια γραμμή
ανάμεσα στο τώρα και το χθες
να σε πάρω να την περπατήσουμε
χέρι χέρι

Θέλω να σε κάνω να ακούσεις
κι αν κερδίσω τα λόγια σου
αληθινά να προσπαθήσω
να σε αγγίξω δίχως ενοχή
πάλι

Θέλω
να σου δείξω την σκέψη μου
με όσα λάθη έγιναν άθελα
να δηλώσω την ευθύνη μου
ταπεινά

Θέλω
να με αφήσεις να μιλήσω
να πω όσα έχω κρύψει καιρό
που καιρό τώρα παραδέχομαι
τις νύχτες

Διαλέγω λέξεις

Κάθε τέλος μια νέα αρχή

Σε κοίταξα απέναντί μου
σκιά πάντα χαμένη στην σκιά μου
προσπάθησα να δω την ευθεία των ματιών σου
μα είχες σφαλίσει τα βλέφαρά σου σφιχτά

Ήρθα κοντά σου αργά
ήθελα να αγγίξω την ψυχή σου
μόλις που φαινόταν να υπάρχει κάτι
κι αυτό τόσο θολό λες κι ήταν νύχτα

Κράτησα το βήμα μου
περίμενα να ακούσεις να φανείς
πίσω όμως έκανα αφού το βλέμμα σου ξένο
μα ήσουν εσύ που κάποτε ήξερα

Γύρισα την πλάτη μου
είπα να αρχίσω να τρέχω μακριά
στεκόμουν όμως προσμένοντας έναν ήχο
μήπως και μιλήσεις ή φωνάξεις

Άρχισα να περπατάω αργά
κάθε στιγμή και πιο μακριά σου ενοχικά
προχωρούσα και στεκόμουν μαζί ελπίζοντας
πως ίσως είσαι κάπου εκεί

Σιωπή και ακινησία όμως
στάθηκα λίγο και μετά πέταξα
πρώτα τις μνήμες και μετά τα πρέπει
και τέλος τα όνειρα

κι είπα να κάνω άλλα
Κάθε τέλος μια νέα αρχή

Αντίο

Αδύναμη ψυχή μου
κάθε φορά που χάνεσαι σε επιθυμίες
τόσα λάθη σε οδηγούν
σε λάθη

Σταμάτησες τον χρόνο
δοκίμασες να θέλξεις το μέλλον
φτάνοντας ύψη θεόρατα
μάταια όμως

Φώναξες λόγια
νομίζοντας πως ξέρεις
πως έχεις την αλήθεια μπροστά σου
κι όμως

Ανείπωτα όνειρά μου
χαμένα μέσα στο σκοτάδι
δεμένα πίσω από το άρμα της λήθης
πάντα

Ατέλειωτη κραυγή μου
χαραγμένη στο ουράνιο τόξο
της βροχερής επιθυμίας μου
αιώνια

Τελειωμένη μα ημιτελή
μορφή μου σκοτεινή
χαμένη μέσα σε ότι μάταιο κενό
για πάντα

Αντίο