Τι κρίμα που δεν είσαι εδώ

τόσα πολλά μέσα
τόσα πολλά λόγια
κι όμως
τόσο λίγη επικοινωνία
σε ένα κόσμο γεμάτο από διαθέσεις
από like και comment
κι όμως
τόση λίγη επαφή
κι αναρωτιέσαι
πώς χωράνε τόσοι φίλοι
μέσα σε μια λίστα
τόσο απλόχερα δημιουργημένη
μα τόσο τρανταχτά ανύπαρκτη
σε ένα κόσμο εικονικό
γεμάτο
από ψέμα
και προσποίηση
δίχως ανάσα
χωρίς συναίσθημα
μόνο ηλεκτρονικές διεγέρσεις
μόνο bit που μεταφέρονται
μέσα σε σύρματα
άδεια από ανθρώπους
κι όποια φωνή
όσο δυνατά κι αν ακουστεί
την σκεπάζει η μοναξιά
την θολώνει η ανυπαρξία
τι κρίμα που δεν είσαι εδώ

Απόψε μετά από καιρό

απόψε μετά από καιρό
θα χαθώ μέσα σου
σαν σε σύννεφο
γεμάτο απορία

σαν σε θάλασσα
άπειρη και δροσερή
χωρίς τέλος
δίχως πρέπει

μετά από καιρό
απόψε θα κοιτάξω
πάλι το φεγγάρι
με άλλα μάτια

σαν παιδί
που βλέπει
για πρώτη φορά
τον ουρανό γεμάτο

απόψε μετά από καιρό
θα στείλω το βλέμμα μου
πάνω σου
να σε αγγίξει

σα να μην σε είχε αγγίξει
ξανά ποτέ
σα να μην ήσουν ποτέ εδώ
λες και είσαι κάποια άλλη

απόψε μετά από καιρό
θα χαθώ στο βλέμμα σου
και θα γίνω η ανάσα σου
χωρίς τέλος

σα να είσαι εσύ εγώ
εγώ να μαι εσύ
μέσα στην τόσο όμορφη
ψυχή σου

κοιτάζω πάλι
μετά από καιρό
απόψε
πάλι

για την Ελλάδα

τόση έκταση
τόση ιστορία
τόσοι άνθρωποι
τόσες θυσίες

χρόνια και χρόνια
λόγος, τέχνη
σκέψεις, σχέσεις
φιλοσοφική εξέλιξη

τόσος πόνος
καημός, ελπίδες
πολιτισμός
ανησυχία

τόση ανάταση
ένωση, διάθεση
επαναστάσεις, πόλεμοι
μάχες, θάνατος

τόση ακρότητα
διαμάχες, πορείες
αίμα, διαδηλώσεις
ενώσεις, διαφορές

τόση ομορφιά
θάλασσες, βουνά
πεδιάδες, λίμνες
ταξίδια, νησιά, κάμποι
πόλεις, χωριά

τόσες ιδέες
τόση προσμονή
τόσες ημέρες
τόσοι άνθρωποι

και το μόνο που έμεινε
είναι ένα σύμβολο
για όλους εκείνους
που ακόμη κλαίνε

για την Ελλάδα

δάκρυα απόψε

μια φορά κι έναν καιρό
αγάπησα ένα σύννεφο
λευκό πουπουλένιο
δροσερό αργό

καθόταν ψηλά στον ουρανό
το πλησίαζα το κοιτούσα
έπαιζα μαζί του
γελούσα μου μιλούσε

όταν φυσούσε το κρατούσα μην φύγει
μην χαθεί μην πάει μακριά
φοβόμουν πως δεν θα το χα πλέον
πως θα έμενα μόνος

όταν φώτιζε δυνατά ο ήλιος
το έκρυβα μην στεγνώσει
μην γίνει ατμός από φόβο
μην μείνω χωρίς την παρουσία του

όταν νύχτωνε το έδενα
σε ένα όνειρό μου πάνω
να στέκει για να το βρω
την άλλη μέρα για καλημέρα

τόσο μικρό κι όμως
τόσο γλυκό και αγαπημένο
που λεγα πως δεν γινόταν
ήταν στην φαντασία μου μόνο

τόσο δεμένος ήμουν
που έλεγα πως δεν υπήρξα ποτέ πριν
δίχως αυτό δεν ήμουν κάτι
τόσο πολύ ήταν για μένα

ώσπου μια μέρα σκέφτηκα
τι κρίμα είναι
να ορίζω εγώ ένα όνειρο
ακόμη κι αν είναι δικό μου

να έχω εγώ κάτι
που υπάρχει από μόνο του
και το άφησα να πετάξει
να φύγει

και αν ποτέ γυρίσει να ξέρω
πως όταν βρέξει πάνω μου
θα ναι από εκείνο
θα ναι από τα δάκρυά του

θα ναι χαράς δάκρυα

σαν τα δικά σου ... απόψε

η γραμμή μου

είναι φορές που δίχως αφορμή

έτσι από διάθεση παράξενη

κάθομαι και προσπαθώ να δω 

το τέλος

χωρίς διάθεση να ορίσω

ή να περιμαζέψω λάθη

ή ακόμη να περιορίσω

τις συνέπειες

απλώς με ένα βλέμμα διερευνητικό

χωρίς προσμονή δίχως οδηγό

δίχως εσκεμμένες κινήσεις

μόνο απορία

κάθε τέτοια φορά χαράζω

μια γραμμή άλλοτε διακοπτόμενη 

άλλοτε συνεχή

χρωματισμένη

σαν να είναι η εμπειρία σειρά

που όλα πέρνουν την θέση τους

λες και δένουν ως αιτία και αποτέλεσμα

φανερά

τότε είναι που προσπαθώ

να δω από απόσταση

όσα έχουν συμβεί και όσα 

προκάλεσα

και τότε νιώθω 

ευθύνη όλων των λαθών

όλων των ονείρων

κάθε προσμονής

και τώρα είναι

μια τέτοια λάθος στιγμή

καιρός να κοιτάξω πάλι

την γραμμή μου

απλά

τα λόγια

κρίμα που πεθαίνουν οι άνθρωποι 
και όχι τα λόγια 
ειδικά εκείνα που ήταν ψέμματα
εκείνα που δεν πρέπει να λέγονται
που δεν πρέπει να επαναλαμβάνονται 
αυτά που πρέπει να αλλάξουν
να πάψουν να γεννάνε ίδιες σκέψεις
να αφήνουν τους ανθρώπους να αλλάζουν
να νιώθουν ότι υπάρχει αλήθεια
ότι υπάρχει ελπίδα
κρίμα που τα λόγια μένουν
ειδικά όταν είναι ψεύτικα
όταν ζητάνε μόνο την αναπαραγωγή ίδιων σκέψεων
όταν απλά επιδιώκουν την επανάληψη
των εαυτών τους
ρέπλικα αηδίας και προσποίησης
κακέκτυπο πανομοιότυπης λογικής
κρίμα που πεθαίνουν οι άνθρωποι και όχι τα λόγια