Μια γλώσσα

μια γλώσσα μου έδωσαν
έβαλα λάθη
βρισιές, ειρωνία
εικόνες, περιγραφές
τραγούδια, ποιήματα
ερωτικά λόγια, θυμό

έβαλα σημεία
ερωτηματικά,  τελείες τέλειες
μικρές ανάσες με κόμματα
γραμμές δυνατές θαυμαστικά εντυπωσιασμού
απορίες μέσα από φράσεις

παρομοιώσεις γεμάτες φαντασία
δικαιολογίες, αιτίες
όρισα νοήματα και αλλαγές
με παραγράφους 

έδωσα τίτλους σε σκέψεις
έβγαλα συμπεράσματα
έφτιαξα λόγους, βρήκα αφορμές

μια γλώσσα μου έδωσαν 
και λέω να την κρατήσω

σα να ναι κειμήλιο κι αγάπη

αλλιώς δεν θα χω τι να πω
και δεν θα ξέρω τι ακούω

κι ούτε που θα μπορώ 
να ξαναγράψω

Μια φωτιά μεγάλη

Θέλω να ανάψω μια φωτιά
μεγάλη μέχρι τον ουρανό

να ρίξω μέσα της όλες τις υποσχέσεις

μαζί να πετάξω πάνω στις φλόγες όλους τους φαύλους
αυλοκόλακες, χειροκροτητές, οπαδούς και καλπολάγνους

να γεμίσω τον ουρανό αποκαίδια 

όλων εκείνων των ιδεολογημάτων
των φωνών που τίποτα και ποτέ δεν λένε

μόνο κράζουν σαν κόρακες πάνω από μπιχλιμπίδια

τρέχοντας και σπρώχνωντας ο ένας τον άλλο
ποιός θα πρωτοπάρει αυτό που γυαλίζει στα μάτια

να γίνει μια φλόγα τόσο μεγάλη

που να φωτίσει τις νύχτες και να τρομάξει την ανέχεια και την ανημπόρια
να καίει μέρες και νύχτες μέχρι που να μην έχει να κάψει τίποτε άλλο

τίποτα που να είναι τόσο εύφλεκτο τόσο ικανό και άξιο για την πυρά

μια πυρά εξαγνισμού και καταδίκης
ανήλεη, απόλυτη και τελεσίδικη

δίχως τσιριμόνιες ή φανφάρες
απλά αποφασισμένη να δικάσει και να εκτελέσει


και μάλλον πρέπει να ξεκινήσω πρώτα 
από ... εμένα

η μπότα

αυτή η μπότα κλώτσησε πολλά


ανθρωπιά που τέλειωσε 
ανάμεσα στα πεζοδρόμια


ελπίδα που ξοδεύτηκε
σε κάλπικες ψήφους


συντροφικότητα που κρύφτηκε
πίσω από την πείνα και την εξαθλίωση


χαμένα όνειρα που γράφτηκαν
σε μια κάρτα ανέργου


χαρά και γέλιο, που έσβησαν
μπρος στο πισωγύρισμα της ζωής


τραγούδια που έχασαν το νόημα
το δήθεν, το κάποτε επαναστατικό


τα σύμβολα, τις αξίες, την χώρα
που αλλάζει χέρια και καπετάνιους, με τρόπο αυτόματο σφυρίζοντας αδιάφορα


και πιο πολύ απ' όλα
όλα τα χάδια
από την πλάτη ενός ... λουκάνικου 

στον κύκλο της απορίας

χάθηκε ο ορίζοντας
τον σκέπασε σκόνη
τα μάτια μου ψάχνουν ακόμη
μάταια 
έστω και μια αχνή αναλαμπή

στάθηκε ο χρόνος
σε μια στιγμή
σε ένα τέλος
λες και θα είναι το μοναδικό
λες και δεν ξανάγινε

κρύωσε το βλέμμα
τα βλέφαρα μισόκλεισαν
σα να θέλουν να κρύψουν την ψυχή μου
με τα χέρια δεμένα
μπροστά σε στάση άμυνας

και πίσω από όλα ένα γιατί
χωρίς απαντήσεις
κουράστηκα να ρωτάω
και ποτέ να μην υπάρχει μια απάντηση
πάντα μέσα στον ίδιο κύκλο

πάντα στον κύκλο της απορίας

στον κόσμο των απλών ανθρώπων

τι να κρύψεις τώρα;
τώρα που όλα φανερώθηκαν;
που η γύμνια του κενού σου λάμπει σαν τρύπα στο άπειρο;

τι να δώσεις τώρα;
τώρα που όλα σου τέλειωσαν;
που το άδειο μυαλό σου φάνηκε πόσο λίγο ήταν;

τι να ζητήσεις τώρα;
τώρα που όλους του θυμήθηκες;
που η ζωή χτυπάει με τρόπο ανελέητο κι ο τρόμος σε ορίζει;

πόσο κοντά είναι το χθες;
πόσο ψηλά είχες σταθεί;
πόσο μεγάλο κρότο έκανες τώρα που κατέρευσες σαν χάρτινο όνειρο;

τι να σου πω;
τώρα ήρθε η ώρα να μάθεις
όχι από αυτούς που είχες αρνηθεί και μειώσει

μα από τον ίδιο σου τον εαυτό 

καλώς ήρθες λοιπόν ... στον κόσμο των απλών ανθρώπων