Ποιόν πονάει

Βήμα βήμα σύννεφα περνούσαν
δίχως να πηγαίνουν κάπου πια
γέμισαν με ανέμου την δροσιά
κι όταν τους μιλούσες δεν μιλούσαν

με έναν ήλιο κέντρο σκοτεινό
δίχως να ζεσταίνει πια κανένα
δίπλα εδώ κυλούσαν στο κενό
κι έπεφταν τα χρόνια ένα ένα

κάποια νύχτα γύρισε ξανά
μήπως και μαζέψει ότι μείνει
πίσω σε δρομάκια φωτεινά
είχε φύγει μακριά από εκείνη


ποιόν πονάει που φεύγω ξαφνικά
ίσως κάποτε να το ξεχάσω
πόσο να γυρνάω στο πουθενά
δίχως να κοιτάω ότι θα χάσω


δάκρυα μην ρίξει εδώ κανείς
όταν όλα θα χουν πια τελειώσει
ξέρω πως ποτέ δεν θα φανείς
και ποτέ ξανά δεν θα το νιώσεις 

Το όνειρό μου

τι μ' έχει πιάσει τώρα και κοιτάζω πέρα
μες στον αέρα πετάει ένα αγκωνάρι
σαν του πουλιού ψηλά έχει την χάρη
δεν το μπορώ να πάω αλλού την μέρα


δεν το χωράνε τ' άστρα ούτε η νύχτα
δίχτυα μακριά στο μέλλον μου έχει ρίξει
καιρός κι αν φύγει δεν μπορεί να κρύψει
κι ας λέει το πέλαγος σε μένα πνίχτα


τι ναι αυτό που χρόνια το κοιτάω
δεν το ρωτάω μα μόνο μεγαλώνει
χιόνι και ήλιος κι ύστερα πάλι χιόνι
μέρα την μέρα όλο του μιλάω


όνειρο ναι πολλοί θαρρώ το λένε
κλαίνε αυτοί που δεν το ακολουθάνε
έτσι πικρά τις νύχτες τους περνάνε
μες στο παρόν τους ότι έχουν καίνε


όμως εγώ ποτέ δεν θα μπορέσω
ούτε να δέσω ούτε να βουλιάξω
ένα καράβι όνειρο κι αν φτιάξω
πίσω του την ζωή μου λέω να δέσω


κι όπου με πάει κι ας μείνω εγώ μονάχος
βράχος ψηλά κι εγώ εκεί ας πάω
μες στον αέρα εκεί ας περπατάω
παρά να σβήσω όνειρο από λάθος


κι όσο να φτάσει αλήθεια να μου γίνει
εγώ εδώ μονάχος θα γελάω
τις νύχτες μου μαζί του θα περνάω
μέχρι το όνειρο κοντά μου εδώ να μείνει

πίσω απ΄ τα σύννεφα

πήγα και κρύφτηκα 

πίσω απ΄τα σύννεφα

δροσοσταλίδες μπροστά 

στους φόβους μου

ακούμπησα πάνω τους

στάθηκα στον αέρα

δεν έπεφτα 

απλά κρατιόμουν

αχτίδες του ήλιου 

περνούσαν αργά παντού

κράτησα μια

κινήθηκα μαζί της

ταξίδι χωρίς πορεία γνωστή 
γεμάτο κίνηση
ήρεμο και δυνατό

μαζί

έστρεψα το βλέμμα

ψηλά χαμηλά

παντού όνειρο

μόνο κλειστά βλέφαρα

χαμόγελα

δάκρυα

ανησυχία

προσμονή

τι τρόπος να χαθείς

πόσο γρήγορα γυρνάει 

αυτός ο κόσμος είναι

όλες οι σκέψεις

καθαρές

δύσκολες 

θαρραλέες

ικανές

πέταγμα συντροφικό

με ένα χέρι στην καρδιά

καρφιά χωμένα βγαίνουν

χωρίς οίκτο

μόνο με αγάπη

δίχως τελειωμό

μόνο με φίλους 

όχι μόνος

λόγος κενός

κάθε απουσία μετριέται με αντίβαρο τις υποσχέσεις που έδωσε

όλες εκείνες τις κουβέντες που ειπώθηκαν με πλάνο το αύριο

όσα όνειρα έγιναν από κοινού χωρίς ιδιοτέλεια

όσα βλέμματα έπεσαν πάνω στην ίδια ευθεία από σύμπτωση

κάθε ημέρα που περνάει μακριά μετριέται σε σκέψεις

όλες εκείνες που ύφαναν το λευκό πουκάμισο της θλίψης

κάθε φορά που κάποιος γνώριμος ήχος αγγίζει την μνήμη

χωρίς σκοπό μα με μόνη αφορμή τον λυγμό

κάθε βλέμμα που κοιτάει χαμηλά στην γη

μετράει και ένα όνειρο χαμένο μέσα σε αυτή

όνειρο που έχει κρυφτεί στα τρίσβαθα της ψυχής

τέτοιο που να λες πως σε πονάει ακόμη πολύ

κάθε ήχος που γυρνάει στο μυαλό σου

είναι γεμάτος από το γέλιο στιγμών που ήσουν καλά

γεμάτος από ένα βλέμμα που κοίταζε μακριά

φωνές γύρω σου από χαρούμενους ανθρώπους

κάθε φορά που θυμάμαι κάτι που δεν έγινε

κάθε τέτοια φορά λυπάμαι αφού ο χρόνος με κερδίζει

μια δύναμη τρομερή που δεν μπορώ να αγγίξω

τέτοια που αισθάνομαι αδυσώπητα λίγος

κάθε τέτοια φορά λυπάμαι περισσότερο

δακρύζω και κάθε δάκρυ είναι κι ένας καημός

λόγος κενός χωρίς περιεχόμενο μόνο υπόσχεση

άλλη μια που χάθηκε κι αυτή μέσα στο ψέμα 

λέξεις

σήμερα οι λέξεις τριγυρίζουν παράξενα γύρω μου
πετάνε στο μυαλό μου σαν Ερινύες της μνήμης μου
πότε η μια και πότε η άλλη πότε  όλες μαζί
παράξενο κύμα από αναμνήσεις 
άλλοτε γεμάτο από παραδοχές
άλλοτε γεμάτο από αναμονή
άλλοτε γεμάτο από ενοχές και λάθη
λέξεις που ειπώθηκαν με νόημα
άλλες που απλά πετάχθηκαν μπροστά μου
έτσι για να γίνουν άκουσμα 
λέξεις που βγήκαν από στόματα αγαπημένων ανθρώπων
άλλες πάλι που ήρθαν από αυτούς που δεν περίμενε κανείς
λέξεις όλες μα τόσο γεμάτες
με αλήθεια, με ελπίδα, με ψέμα, με στόμφο
με περηφάνια, με διάθεση
τόσες μα τόσες λέξεις που παιχνίδισαν στο μυαλό μου
τόσο γρήγορα να έρχονται και να φεύγουν σαν ιδέες
τόσο γρήγορα να ξεστομίζονται και να ξεχνιούνται 
τόσο εύκολα να ρίχνονται στον αγώνα της λησμονιάς
τόσο λίγο τελικά είναι το μέρος της επαφής
τόσο λίγο που αρκεί κάποιος να πει κάτι και να περάσει
ίσως τελικά να είναι όλα μόνο λέξεις και τίποτε άλλο
λέξεις που μπορεί και να μην ειπώθηκαν ποτέ