Ατέλειωτα όνειρα

φορές φορές

καίγεσαι όλος

γεμάτος προσμονή

μάτια με βλέμμα μακριά

στο άπειρο

στο αύριο

δίχως πρέπει

δίχως μπορεί

μόνο θέλω

μόνο όνειρα

μόνο προσπάθεια

μόνο επιθυμία

αρκεί ένα όχι

για το τέλος

αρκεί ένα ναι

για την αρχή

κι εσύ καίγεσαι

όλος από μέσα ως έξω

κι όλο περιμένεις

κι όλα ψάχνεις

στο κενό

μήπως και γίνει

μήπως και μπορέσεις

να πετάξεις για λίγο

και να πεις 

.... τα κατάφερα

κι εσύ καίγεσαι 

κι οι άλλοι απλοί

παρατηρούν 

δίχως να μπορούν 

να σε αλλάξουν

γιατί

εσύ καίγεσαι ολόρθος

κοιτάς μέσα σου

κοιτάς πάνω

κοιτάς πίσω

κοιτάς μπροστά 

κι όλα είναι ένα

εσύ που καίγεσαι 

από τα όνειρά σου τα ατέλειωτα

πόσες φορές

Πόσες φορές δεν λιγοψύχισες
πόσες φορές δεν είπες φτάνει δεν αντέχω άλλο

πόσες φορές δεν σκέφτηκες ότι θες να τα παρατήσεις
πόσες φορές δεν σου ήρθε να σπάσεις τα πάντα γύρω σου

πόσες φορές δεν χρειάστηκες κάποιον να σου πει ένα καλό λόγο
πόσες φορές δεν ένιωσες ότι μόνο εσύ καταλαβαίνεις τον κόσμο με τον τρόπο σου

πόσες φορές δεν βρήκες κλειστές πόρτες
πόσες φορές δεν αποφάσισες να δώσεις μια να τελειώνουν όλα

πόσες φορές σκέφτηκες πως τίποτα δεν αξίζει πραγματικά τις θυσίες που κάνεις
πόσες φορές δεν αναρωτήθηκες αν υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου

πόσες φορές δεν γύρισες το βλέμμα σου στο παρελθόν με πίκρα
πόσες φορές δεν παρακάλεσες μια ανώτερη δύναμη να σε βοηθήσει

πόσες φορές δεν είπες ότι η ζωή είναι μια ανυπέρβλητη δυσκολία
πόσες φορές ακόμη νομίζεις πως όλα αυτά θα ξανασυμβούν

πόσες φορές σκέφτηκες ότι για αυτούς τους λόγους είσαι ζωντανός

κάτι έσπασε μέσα μου

κάτι έσπασε μέσα μου

λίγο παλιό

λίγο καινούργιο

έγινε κομματάκια 

μικρά που δεν κολλάνε

τέτοια που δεν αξίζουν

κι όμως ήταν σημαντικό

ήταν κάτι που αγαπούσα

αλλά μου έγινε απογοήτευση

λύπη στενοχώρια

δίχως υποψία

χωρίς να το δείχνει

έμεινε μόνο ένα γιατί

πάλι το ίδιο γιατί

να αναρωτιέσαι 

να ψάχνεις 

να καίγεσαι

χωρίς απάντηση

ένα γιατί

ένα κρίμα 

χωρίς τέλος 

δίχως να μαθαίνεις ποτέ

έτσι χωρίς αιτία

απλά με πίκρα

κι ένα ίσως 

μια ελπίδα

μήπως και κάτι αλλάξει

αλλά πάλι

κι ένας φόβος

πως ότι σπάει

.... δεν ξανακολλάει ποτέ

Ποιόν πονάει

Βήμα βήμα σύννεφα περνούσαν
δίχως να πηγαίνουν κάπου πια
γέμισαν με ανέμου την δροσιά
κι όταν τους μιλούσες δεν μιλούσαν

με έναν ήλιο κέντρο σκοτεινό
δίχως να ζεσταίνει πια κανένα
δίπλα εδώ κυλούσαν στο κενό
κι έπεφταν τα χρόνια ένα ένα

κάποια νύχτα γύρισε ξανά
μήπως και μαζέψει ότι μείνει
πίσω σε δρομάκια φωτεινά
είχε φύγει μακριά από εκείνη


ποιόν πονάει που φεύγω ξαφνικά
ίσως κάποτε να το ξεχάσω
πόσο να γυρνάω στο πουθενά
δίχως να κοιτάω ότι θα χάσω


δάκρυα μην ρίξει εδώ κανείς
όταν όλα θα χουν πια τελειώσει
ξέρω πως ποτέ δεν θα φανείς
και ποτέ ξανά δεν θα το νιώσεις 

Το όνειρό μου

τι μ' έχει πιάσει τώρα και κοιτάζω πέρα
μες στον αέρα πετάει ένα αγκωνάρι
σαν του πουλιού ψηλά έχει την χάρη
δεν το μπορώ να πάω αλλού την μέρα


δεν το χωράνε τ' άστρα ούτε η νύχτα
δίχτυα μακριά στο μέλλον μου έχει ρίξει
καιρός κι αν φύγει δεν μπορεί να κρύψει
κι ας λέει το πέλαγος σε μένα πνίχτα


τι ναι αυτό που χρόνια το κοιτάω
δεν το ρωτάω μα μόνο μεγαλώνει
χιόνι και ήλιος κι ύστερα πάλι χιόνι
μέρα την μέρα όλο του μιλάω


όνειρο ναι πολλοί θαρρώ το λένε
κλαίνε αυτοί που δεν το ακολουθάνε
έτσι πικρά τις νύχτες τους περνάνε
μες στο παρόν τους ότι έχουν καίνε


όμως εγώ ποτέ δεν θα μπορέσω
ούτε να δέσω ούτε να βουλιάξω
ένα καράβι όνειρο κι αν φτιάξω
πίσω του την ζωή μου λέω να δέσω


κι όπου με πάει κι ας μείνω εγώ μονάχος
βράχος ψηλά κι εγώ εκεί ας πάω
μες στον αέρα εκεί ας περπατάω
παρά να σβήσω όνειρο από λάθος


κι όσο να φτάσει αλήθεια να μου γίνει
εγώ εδώ μονάχος θα γελάω
τις νύχτες μου μαζί του θα περνάω
μέχρι το όνειρο κοντά μου εδώ να μείνει

πίσω απ΄ τα σύννεφα

πήγα και κρύφτηκα 

πίσω απ΄τα σύννεφα

δροσοσταλίδες μπροστά 

στους φόβους μου

ακούμπησα πάνω τους

στάθηκα στον αέρα

δεν έπεφτα 

απλά κρατιόμουν

αχτίδες του ήλιου 

περνούσαν αργά παντού

κράτησα μια

κινήθηκα μαζί της

ταξίδι χωρίς πορεία γνωστή 
γεμάτο κίνηση
ήρεμο και δυνατό

μαζί

έστρεψα το βλέμμα

ψηλά χαμηλά

παντού όνειρο

μόνο κλειστά βλέφαρα

χαμόγελα

δάκρυα

ανησυχία

προσμονή

τι τρόπος να χαθείς

πόσο γρήγορα γυρνάει 

αυτός ο κόσμος είναι

όλες οι σκέψεις

καθαρές

δύσκολες 

θαρραλέες

ικανές

πέταγμα συντροφικό

με ένα χέρι στην καρδιά

καρφιά χωμένα βγαίνουν

χωρίς οίκτο

μόνο με αγάπη

δίχως τελειωμό

μόνο με φίλους 

όχι μόνος

λόγος κενός

κάθε απουσία μετριέται με αντίβαρο τις υποσχέσεις που έδωσε

όλες εκείνες τις κουβέντες που ειπώθηκαν με πλάνο το αύριο

όσα όνειρα έγιναν από κοινού χωρίς ιδιοτέλεια

όσα βλέμματα έπεσαν πάνω στην ίδια ευθεία από σύμπτωση

κάθε ημέρα που περνάει μακριά μετριέται σε σκέψεις

όλες εκείνες που ύφαναν το λευκό πουκάμισο της θλίψης

κάθε φορά που κάποιος γνώριμος ήχος αγγίζει την μνήμη

χωρίς σκοπό μα με μόνη αφορμή τον λυγμό

κάθε βλέμμα που κοιτάει χαμηλά στην γη

μετράει και ένα όνειρο χαμένο μέσα σε αυτή

όνειρο που έχει κρυφτεί στα τρίσβαθα της ψυχής

τέτοιο που να λες πως σε πονάει ακόμη πολύ

κάθε ήχος που γυρνάει στο μυαλό σου

είναι γεμάτος από το γέλιο στιγμών που ήσουν καλά

γεμάτος από ένα βλέμμα που κοίταζε μακριά

φωνές γύρω σου από χαρούμενους ανθρώπους

κάθε φορά που θυμάμαι κάτι που δεν έγινε

κάθε τέτοια φορά λυπάμαι αφού ο χρόνος με κερδίζει

μια δύναμη τρομερή που δεν μπορώ να αγγίξω

τέτοια που αισθάνομαι αδυσώπητα λίγος

κάθε τέτοια φορά λυπάμαι περισσότερο

δακρύζω και κάθε δάκρυ είναι κι ένας καημός

λόγος κενός χωρίς περιεχόμενο μόνο υπόσχεση

άλλη μια που χάθηκε κι αυτή μέσα στο ψέμα 

λέξεις

σήμερα οι λέξεις τριγυρίζουν παράξενα γύρω μου
πετάνε στο μυαλό μου σαν Ερινύες της μνήμης μου
πότε η μια και πότε η άλλη πότε  όλες μαζί
παράξενο κύμα από αναμνήσεις 
άλλοτε γεμάτο από παραδοχές
άλλοτε γεμάτο από αναμονή
άλλοτε γεμάτο από ενοχές και λάθη
λέξεις που ειπώθηκαν με νόημα
άλλες που απλά πετάχθηκαν μπροστά μου
έτσι για να γίνουν άκουσμα 
λέξεις που βγήκαν από στόματα αγαπημένων ανθρώπων
άλλες πάλι που ήρθαν από αυτούς που δεν περίμενε κανείς
λέξεις όλες μα τόσο γεμάτες
με αλήθεια, με ελπίδα, με ψέμα, με στόμφο
με περηφάνια, με διάθεση
τόσες μα τόσες λέξεις που παιχνίδισαν στο μυαλό μου
τόσο γρήγορα να έρχονται και να φεύγουν σαν ιδέες
τόσο γρήγορα να ξεστομίζονται και να ξεχνιούνται 
τόσο εύκολα να ρίχνονται στον αγώνα της λησμονιάς
τόσο λίγο τελικά είναι το μέρος της επαφής
τόσο λίγο που αρκεί κάποιος να πει κάτι και να περάσει
ίσως τελικά να είναι όλα μόνο λέξεις και τίποτε άλλο
λέξεις που μπορεί και να μην ειπώθηκαν ποτέ

επικήδειος

αυτό που θέλω είναι όταν πεθάνω να είμαι ακόμη άνθρωπος
ένας απλός τιποτένιος μικρός ανθρωπάκος
χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες
χωρίς πυροτεχνήματα αληθινά ή ψεύτικα
απλά ένας άνθρωπος γεμάτος από φίλους
λίγους ίσως αλλά καλούς φίλους
τέτοιους που δεν θα χρειάζεται να κλάψουν για να φανεί
τέτοιους που απλά να αισθάνονται πως έφυγε ένας φίλος τους
με λίγους και καλούς αγαπημένους ανθρώπους
τέτοιους που να έχουν καταλάβει την αλήθεια μου
να έχουν κατανοήσει αν είμαι ή όχι αληθινός
χωρίς έπαρση και δίχως αλαζονεία
μόνο αυτούς θέλω να είναι εκεί
μακριά να κάθονται όσοι δεν είδαν τίποτα
όσοι δεν ένιωσαν το κλάμα μου τις νύχτες που ήταν δύσκολες
όσοι δεν άκουσαν το γέλιο μου τις στιγμές της χαράς
όσοι δεν είδαν τα όνειρά μου σαν δικαίωμα ενός ανθρώπου να ονειρεύεται
και όχι σαν φωνή εγωιστή που λέει κοιτάξτε με
όσοι δεν κατάλαβαν τι ήμουν δεν θέλω να ναι εκεί
δεν θέλω πολλούς
μου φτάνουν λίγοι και αγαπημένοι
λίγοι που μπορούν να νιώσουν ότι τους αγάπησα
ότι τους χαμογέλασα αληθινά
ότι μάλωσα μαζί τους αλλά στα ίσα κοιτώντας τους στα μάτια
όχι από τσαμπουκά αλλά γιατί δεν κρύφτηκα ποτέ μου
τέτοιους φίλους αγαπάω και θέλω να ναι τότε εκεί
αυτοί μπορούν να καταλάβουν πόσο ονειροπόλος είμαι
οι άλλοι δεν μου συγχώρησαν ποτέ αυτή την διάθεσή μου
οι άλλοι δεν με νοιάζουν
μόνο οι λίγοι καλοί μου φίλοι
αυτοί θα καταλάβουν.....

γιατί ακόμα καθόμαστε και τους ακούμε;

ποιός είναι αυτός που νομίζει ότι έχει τόση γνώση που να περισσεύει και για τους άλλους;
ποια δύναμη τον ωθεί να νιώθει πως ξεχωρίζει από τον σωρό και τον κάνει ικανό να διαφεντεύει;
πόσες φορές θα πρέπει να πει τα ίδια ψέματα μόνο και μόνο για να πείσει όλους τους άλλους ότι αυτός ξέρει καλά;
πόσο φόβο πρέπει να ρίξουν μπροστά στα μάτια των ήδη ριμαγμένων ανθρώπων αυτού του τόπου μόνο για να πείσουν πως τέρατα θα πέσουν να κατασπαράξουν τον λαό αν αλλάξει τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς;
πόσο πολύ ενόχλησε η διαφορετική αντίδραση απέναντι στα ήδη γνωστά που μας πήγαιναν πότε στον ένα και πότε στον άλλο;
τι μικροκομματική στάση είναι αυτή που κάνει τους ανθρώπους γύρω μας να παπαγαλίζουν τα λόγια των δήθεν σοφών μήπως και βολευτούν και οι ίδιοι σε κάτι που ίσως έρθει;
πόσο μπορεί να αλλάξει η συντηρητική σκέψη όλων που ήταν πότε εδώ και πότε απέναντι χωρίς ποτέ να μην κάνουν κάτι άλλο από αυτό που τους πρόσταζαν;
τι μεγάλος φόβος τους έχει πιάσει πως θα χάσουν ότι είχαν που έχουν πάψει να ακούν και να βλέπουν καθαρά με μάτια ανοιχτά;
τι είναι αυτό που τους δικαιώνει όταν έχουν ένα ειρωνικό χαμόγελο μόνιμα φορεμένο στο πρόσωπό τους λες και είναι οι μόνοι που μπορούν να συσπάσουν τους μυς του προσώπου τους;
ποιός δεν καταλαβαίνει πως η γλώσσα τους είναι ξύλινη και ανίκανη να αρθρώσει κουβέντες που να λένε πραγματικά κάτι;
γιατί ακόμη καθόμαστε και τους ακούμε;
γιατί επαναλαμβάνουμε τις λέξεις έτσι άκριτα χωρίς ούτε μια αντίρρηση;
γιατί κρατάμε σημαίες σκισμένες γεμάτες λάθη και δίχως μέλλον;
γιατί νομίζουμε ακόμη ότι αυτός που μας μιλάει σήμερα θα μας μιλάει και αύριο αφού θα έχουν όλα τελειώσει;
γιατί δεν πιστεύουμε στη δύναμή μας παρά ζητάμε πάντα από άλλους να κάνουν για μας ότι εμείς θα έπρεπε;
γιατί ακόμη καθόμαστε και τους ακούμε;

σηκώνεις κεφάλι;;;

σηκώνεις κεφάλι;
μεγάλο το θράσος;
ποιος λες ότι είσαι;
γνωρίζω εγώ

ολόκληρα χρόνια
ο μόνος που ξέρει
δικιά μου η ζωή σου
η σκέψη σου εγώ

κι η πείνα που νιώθεις
σου πρέπει να ξέρεις
θυμός που γεννιέται
να μείνει θυμός

εγώ είμαι για σένα
σιγά μην σ ακούσω
εγώ μόνο ξέρω
εσύ θα μ ακούς

εγώ θα σου λέω
εγώ θα ρωτάω
εγώ θα απαντάω
εγώ θα γελώ

εσύ θα κοιτάζεις
εσύ θα δακρύζεις
εσύ θα πονάς
και δεν θα μιλάς

γι αυτό μην ξυπνήσεις
ποτέ μην φωνάξεις
και κάθε σου σκέψη
στον φόβο σκιά

αν θες να αλλάξεις
τότε όλα θα πέσουν
γι αυτό μην αρνείσαι
θα δεις θα σ αρέσουν

λοιπόν λίγα λόγια
εγώ το καλό σου
το θέλω το ξέρεις
γι αυτό είμαι εδώ

εγώ είμαι για σένα

Θυμός

Τι είναι χειρότερο
από τον άνθρωπο που δεν έχει όρια;

από εκείνον που μέσα από την μικρότητά του
προσπαθεί να κατανοήσει τον κόσμο με τρόπο μόνο δικό του;

από εκείνον που προσπαθεί να επιδείξει
σα να μπορούσε να αποδείξει, αξία;

από εκείνον που νομίζει πως όλα γύρω του
σε κείνον ανηκουν και σε κείνον οφείλονται;

από εκείνον που πιστεύει πως κι η ανάσα των γύρω του
πρέπει να έχει την δική του έγκριση;

από εκείνον που νομίζει ότι γνωρίζει
όσα είναι αλήθεια και όσα είναι ψέμα;

από εκείνον που νιώθει πως η γη έχει
ομφάλιο λώρο την σκέψη και την εμπειρία του;

από εκείνον που στέκει ή κινείται
και νιώθει πως στέκεται ή κινείται ο κόσμος όλος;

από εκείνον που ονειρεύεται και νομίζει
πως όλοι έχουν το ίδιο όνειρο;

από εκείνον που ζει και πιστεύει
πως όσο ζει ζούνε και οι άλλοι γύρω του;

από εκείνον που κάθε μέρα θεωρεί πως
γίνεται όλο και καλύτερος ;

τι μπορεί να είναι χειρότερο;

ίσως ένας ... θυμωμένος άνθρωπος

Ανεξήγητη διάθεση

τόσο βαριά διάθεση είχα καιρό να νιώσω
μπορεί να φταίει η Κυριακή δεν ξέρω
κοίταζα όλο το απόγευμα τον ήλιο να πέφτει
μαζί του έπεφτα κι εγώ

δεν μπορώ να ερμηνεύσω και τόσο καλά
μόνο μπορώ να κάνω ικασίες
ίσως σωστές ίσως λάθος
αυτό όμως που μπορώ να κάνω είναι να βιώνω το συναίσθημα

όποιο κι αν είναι αυτό
καλό ή κακό καινούργιο ή γνώριμο
ότι κι αν είναι αυτό μόνο υπάρχει
και επειδή υπάρχει αυτό υπάρχω κι εγώ

τι άλλο εκτός από συναίσθημα είναι η ζωή;
μόνο αυτό και μόνο όσο υπάρχει
όταν κι αυτό φύγει τότε όλα θα φύγουν
ας είναι εδώ κι ας είναι μόνο μελαγχολία

έστω και ανεξήγητη

Ως πότε;

Μετράω αργά 2012 χρόνια ψευτιάς

τόσους και τόσους υποσχεμένους τόπους

τρόπους ζωής και ονείρου

ελπίδες αλλαγής συνύπαρξης και εξέλιξης

ανθρώπινης ανέχειας και πόνου

μόχθου δίχως τέλος και δίχως αύριο

λόγων λόγιων και λαικών

κείμενα και διακυρήξεις

επαναστάσεις και επόμενες μέρες
 
αλλαγές και διαθέσεις

αίμα και θάνατο

χαμόγελα γεννήσεις και χαμούς

θυσίες και προσπάθεια ελπίδα και τέλος

βήματα δυνάμεις αδυναμίες

τέλη και αρχές ξανά και ξανά

δικαιολογίες αιτίες αληθινές ή ψεύτικες

κλάματα γέλια δυνάμεις αδυναμίες

θέσεις αντιθέσεις συγκρούσεις συνθέσεις

πάλι και πάλι τα ίδια χωρίς τέλος

χωρίς αρχή δίχως ντροπή

όλα ξανά και ξανά τα ίδια πάλι

... ως πότε;

Μελαγχολία

μελαγχολία
χρόνος περνάει
το βλέμμα μπροστά


πίσω απωθημένα
τόσα μα τόσα ίσως
τώρα πίκρα


μπορεί να γίνει
όχι πως πρέπει
ούτε μακάρι


απλά μπορεί
με τι κουράγιο;
με ποιά δύναμη;


πόσες φορές;
πόσο δυνατά;
πόσα ξεκινήματα;


άλλο ένα....