επικήδειος

αυτό που θέλω είναι όταν πεθάνω να είμαι ακόμη άνθρωπος
ένας απλός τιποτένιος μικρός ανθρωπάκος
χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες
χωρίς πυροτεχνήματα αληθινά ή ψεύτικα
απλά ένας άνθρωπος γεμάτος από φίλους
λίγους ίσως αλλά καλούς φίλους
τέτοιους που δεν θα χρειάζεται να κλάψουν για να φανεί
τέτοιους που απλά να αισθάνονται πως έφυγε ένας φίλος τους
με λίγους και καλούς αγαπημένους ανθρώπους
τέτοιους που να έχουν καταλάβει την αλήθεια μου
να έχουν κατανοήσει αν είμαι ή όχι αληθινός
χωρίς έπαρση και δίχως αλαζονεία
μόνο αυτούς θέλω να είναι εκεί
μακριά να κάθονται όσοι δεν είδαν τίποτα
όσοι δεν ένιωσαν το κλάμα μου τις νύχτες που ήταν δύσκολες
όσοι δεν άκουσαν το γέλιο μου τις στιγμές της χαράς
όσοι δεν είδαν τα όνειρά μου σαν δικαίωμα ενός ανθρώπου να ονειρεύεται
και όχι σαν φωνή εγωιστή που λέει κοιτάξτε με
όσοι δεν κατάλαβαν τι ήμουν δεν θέλω να ναι εκεί
δεν θέλω πολλούς
μου φτάνουν λίγοι και αγαπημένοι
λίγοι που μπορούν να νιώσουν ότι τους αγάπησα
ότι τους χαμογέλασα αληθινά
ότι μάλωσα μαζί τους αλλά στα ίσα κοιτώντας τους στα μάτια
όχι από τσαμπουκά αλλά γιατί δεν κρύφτηκα ποτέ μου
τέτοιους φίλους αγαπάω και θέλω να ναι τότε εκεί
αυτοί μπορούν να καταλάβουν πόσο ονειροπόλος είμαι
οι άλλοι δεν μου συγχώρησαν ποτέ αυτή την διάθεσή μου
οι άλλοι δεν με νοιάζουν
μόνο οι λίγοι καλοί μου φίλοι
αυτοί θα καταλάβουν.....

γιατί ακόμα καθόμαστε και τους ακούμε;

ποιός είναι αυτός που νομίζει ότι έχει τόση γνώση που να περισσεύει και για τους άλλους;
ποια δύναμη τον ωθεί να νιώθει πως ξεχωρίζει από τον σωρό και τον κάνει ικανό να διαφεντεύει;
πόσες φορές θα πρέπει να πει τα ίδια ψέματα μόνο και μόνο για να πείσει όλους τους άλλους ότι αυτός ξέρει καλά;
πόσο φόβο πρέπει να ρίξουν μπροστά στα μάτια των ήδη ριμαγμένων ανθρώπων αυτού του τόπου μόνο για να πείσουν πως τέρατα θα πέσουν να κατασπαράξουν τον λαό αν αλλάξει τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς;
πόσο πολύ ενόχλησε η διαφορετική αντίδραση απέναντι στα ήδη γνωστά που μας πήγαιναν πότε στον ένα και πότε στον άλλο;
τι μικροκομματική στάση είναι αυτή που κάνει τους ανθρώπους γύρω μας να παπαγαλίζουν τα λόγια των δήθεν σοφών μήπως και βολευτούν και οι ίδιοι σε κάτι που ίσως έρθει;
πόσο μπορεί να αλλάξει η συντηρητική σκέψη όλων που ήταν πότε εδώ και πότε απέναντι χωρίς ποτέ να μην κάνουν κάτι άλλο από αυτό που τους πρόσταζαν;
τι μεγάλος φόβος τους έχει πιάσει πως θα χάσουν ότι είχαν που έχουν πάψει να ακούν και να βλέπουν καθαρά με μάτια ανοιχτά;
τι είναι αυτό που τους δικαιώνει όταν έχουν ένα ειρωνικό χαμόγελο μόνιμα φορεμένο στο πρόσωπό τους λες και είναι οι μόνοι που μπορούν να συσπάσουν τους μυς του προσώπου τους;
ποιός δεν καταλαβαίνει πως η γλώσσα τους είναι ξύλινη και ανίκανη να αρθρώσει κουβέντες που να λένε πραγματικά κάτι;
γιατί ακόμη καθόμαστε και τους ακούμε;
γιατί επαναλαμβάνουμε τις λέξεις έτσι άκριτα χωρίς ούτε μια αντίρρηση;
γιατί κρατάμε σημαίες σκισμένες γεμάτες λάθη και δίχως μέλλον;
γιατί νομίζουμε ακόμη ότι αυτός που μας μιλάει σήμερα θα μας μιλάει και αύριο αφού θα έχουν όλα τελειώσει;
γιατί δεν πιστεύουμε στη δύναμή μας παρά ζητάμε πάντα από άλλους να κάνουν για μας ότι εμείς θα έπρεπε;
γιατί ακόμη καθόμαστε και τους ακούμε;