Η φωνή σου

νύχτα

ακούω μόνο τα βήματά μου

αργά 

χτυπούν την άσφαλτο

αέρας

σκόνη φύλλα, συναισθήματα

κρύο

μόνο τα ρούχα δεν αντέχουν

άνθρωποι

λείπουν σαν ανάσες κοφτές

σκοτάδι

κόσμος αλλού χωρίς φωνή

χρόνος

αδυσώπητος στον άδειο δρόμο

μοναξιά

καμιά φωνή ούτε 

η δική σου

Την σκέψη σου

πατάω σε σύννεφα
σιγά σιγά
μη δει κανείς
τα βήματά μου

δεν έχω ίχνη
πετάω στο ένα
γυρνάω στο άλλο
και στέκομαι

κινούμαι αργά
βήμα βήμα
με την ματιά μου
που και που πίσω

κι ύστερα μπροστά
όχι μακριά
μόνο μπροστά
σε ένα βλέμμα

στοχεύω μέσα
στην ψυχή
που κρύβεται
σε μια ματιά

και ψάχνω
αργά αργά
μα με διάθεση
να μάθω

την σκέψη σου

Φοβάμαι

Καίγομαι
δεν χωράω άλλη επιθυμία
τόσες σκέψεις
ίδιες χωρίς τέλος

Μετέωρος

Χάνομαι
γύρω από το ίδιο στίγμα
χωρίς δύναμη
δίχως εναλλαγές

Κενός

Τρελαίνομαι
νιώθω το κέντρο
δυνάμεων
που δεν ελέγχω

Αιωρούμαι

Τσακίζομαι
κατρακυλάω στο κενό
χτυπάω
σε τόσα συναισθήματα

Φοβάμαι

Το μυαλό μου 

Λέξεις ανείπωτες

χάθηκα στο χαμόγελό σου
κι ήταν μόνο μια ζωγραφιά
χωρίς σάρκα και αίμα

ήταν παιδί
της φαντασίας μου
χαμόγελο επιθυμίας

τόση ομορφιά
κρυμμένη αναίτια
γεμάτη πόθο

χώρεσε όλη μεμιάς
σε ένα βλέμμα
φευγαλέο στιγμής

λες κι έγιναν γέφυρα
οι σκέψεις και των δυό
γέφυρα αόρατη

όπως οι λέξεις
οι κρυμμένες
οι ανείπωτες

πόσο τρομάζω

Θέλω

Θέλω
να ανοίξω τα μάτια μου
να σε δω ξαφνικά μπροστά μου
να βυθιστώ στο βλέμμα σου
να ακουμπήσω το πρόσωπό σου

Θέλω
να μπλέξω τα δάχτυλά μου
ανάμεσα στα μαλλιά σου
να φτάσω το χέρι μου ως τον λαιμό σου
να αγγίξω τον ώμο σου

Θέλω
να κλείσω ανάμεσα στα χέρια μου
το σώμα σου και να το κρύψω
μέσα στην αγκαλιά μου
σφιχτά τόσο που να μην μπορώ άλλο

Θέλω
να είσαι εκεί όταν ανοίξω τα μάτια μου
να προσπαθήσω να σε χορτάσω
να μυρίσω το άρωμά σου
να αγγίξω το δέρμα σου

Θέλω να είσαι εδώ
Θέλω να είσαι παντού
Θέλω να είσαι πάντα
Θέλω να είσαι εγώ

Δίπλα σου

τι πόθος με συνεπαίρνει
όταν χαράζω με το βλέμμα μου
την μορφή σου

πόσο δυνατό να είναι
αυτό που βήμα βήμα μεγαλώνει
δίπλα στα πρέπει μου

τι αγωνία πρωτόγνωρη
αν θα κοιτάξεις κοντά μου
έστω και μια στιγμή

πώς να δεχθώ πως
η προσμονή μου παίρνει την θέση
της πράξης και της αφής

πόσο δύσκολο να ζω
μέσα στην υπομονή και
στην απορία

πόσο μπορώ να γνωρίζω
είναι αλήθεια ή μήπως
τέχνασμα;

ότι κι αν είναι
μαζί μου μεγαλώνει

κι εύχομαι
δίπλα σου

Ονειρεύτηκα

σε είδα
είχες χαράξει μια γραμμή
και
την ακολούθησα φευγαλέα

άκουσα
να περπατάς αχνά
μα
δεν σε πρόλαβα

μύρισα
το άρωμά σου στο χώρο
χωρίς
να ντρέπομαι

κράτησα
ξανά το βλέμμα μου μακριά
από
την αλήθεια

όμως
πόσο ήθελα να σε
αγγίξω
έστω κρυφά

...

κι ύστερα πάλι

ονειρεύτηκα

Να ήμουν λίγο πιο σίγουρος

μου αρέσει που χάνομαι
απέκτησε αξία το κενό
ακόμη και η απουσία

γέμισε συναίσθημα

μου κάνει καλό η απορία
η αφή μου έγινε γέφυρα
συναισθημάτων

μάλλον πρέπει να κοιτάξω αλλιώς

όχι δεν σου ζήτησα να μιλήσεις
έτσι κι αλλιώς
μιλάς με τον τρόπο σου

να ήμουν μόνο λίγο πιο σίγουρος για όσα φαντάζομαι

ας ήμουν λίγο πιο σίγουρος

Ανάγκη

έχω την ανάγκη να χαθώ στο βλέμμα σου

ψάχνω τα μάτια σου για να τα συναντήσω

αναζητώ το άγγιγμά σου αυτό το φευγαλέο

της στιγμής, το αυθόρμητο

χωρίς να ξέρω τι θα συμβεί

χωρίς να με νοιάζει

πόσο όμορφη αυτή η ανάγκη